თითქოს არ მინდა ვიყო მტყუანი, ღმერთთან ლოცვებით დიალოგს ვმართავ,
ვანთებ სანთლებს და ვუკმევ საკმეველს, მაინც გულს მიხრავს იჭვების მახრა,
მაცლის იმედის ბოლო ნაპერწკალს, უაზრობის ძაფს ქარგაზე ართავს,
ძალადაცლილი ვებმი სარეცელს, თავთან ეშმაკი აღარ წყვეტს ხარხარს.
სურს მიმიზიდოს იუდას ვერცხლით, მომითუხთუხოს სიცრუის კერძი,
ვეღარ ვხედავდე ქვეყნის გასაჭირს, ნატვრის თვალს პირით მაწვდიდეს გველი,
მშობლიურ მიწას ეკიდოს ცეცხლი, ტყეში კვნესოდეს ნუკრი და შველი,
მე, დედოფალი, ტახტზე ვლაღობდე, ხალხი კი ებას ურემში ღვედით.
რად მინდა, ღმერთო, ასე ცხოვრება, თუკი არ გვექნა ფუძე და ჭერი?!
ჩვენს მიწაზეც თუ ვეღარ ვიხარეთ, უცხოტომელთა გაისმის ხმები,
თუ სასულეთშიც აღარ მოგვიღეს, ვეღარ შეგვიცნეს სისხლით და გენით,
ნუთუ, ნამდვილად უნდა დავბრმავდე, მშობელი დედის ვიგემო ხსენი...
თითქოს არ მინდა ვიყო მტყუანი, ღმერთთან ლოცვებით დიალოგს ვმართავ,
ვანთებ სანთლებს და ვუკმევ საკმეველს, მაინც გულს მიხრავს იჭვების მახრა...
No comments:
Post a Comment