"დიდი ხანია, ქაოსში ცივა და მომაკვდავ მზის მზერით იღლები.
გარდაცვლილ დღეებს იგონებ ხშირად და გიდნებიან თოვლის ნიღბები.
წარსულს ტყუილად ეთამამები, გაწყვეტილია დროის სპირალი.
აღარც მზეები, აღარც ვარდები და აღარც ვინმე დასატირალი!
ფარფატებ, ხმელი ფოთოლი ვითარც და დარჩენილი წამები გადის.
ეჰ, იქნებ მაინც მოვიდეს ვიღაც და საფეთქელზე შეგეხოს ბაგით.
მერე თქვან, იყო პოეტი ქალი, ღვთაებრივი და მეფურ იერის,
მას ეშინოდა გატეხილ ქნარის და სასთუმალთან ესხდნენ იები…
No comments:
Post a Comment