არასოდეს მინატრია,
დავმჯდარიყავ ციხე-კოშკში,
ფეხქვეშ ნოხი გამეფინა,
ყმებისათვის მერტყა ქოში.
მეყოფოდა მწვანე ეზო,
ღელის პირას წაბლის სახლი,
ყვავილების ფანჩატურით,
ღობეებთან დიდი ვაშლით.
წამოწოლილს აივანზე
გაეცინა ჩემთვის წითელს,
მზის სხივების კორიანტელს
გაერბინა ბავშვის პირზე,
გამეზარდა ცხრა ვაჟკაცი,
ქვეყნისათვის სასახელო,
იქვე სდგმოდათ ცხრავეს სახლი,
გაეხარა ბარს და ბექობს...
ღელის პირას რომ ჩანს სახლი,
დღეს სავსეა მტრული ჯარით,
ცხრა ვაჟკაცი მიწის ქვეშ წევს,
ტირის ეზო, ბაღში - ვაშლი.
No comments:
Post a Comment