ღმერთო, მაღირსე, შენთან შეხვედრა!

ზაფხულმა ისე, ვით მონადირემ, გადაიარა ყველა ქარაფი, 

ნანადირევით სავსემ, მცხუნვარემ, დატოვა მიწა, ჩვენი ალაგი,

ჩვენ დაგვიტოვა ბეღელი სავსე,  რომ არ ვიდარდოთ პურზე უდროოდ,

სავსე გოდრები იატაკს ზნექენ, ჩირს აივანზე ვკიდებ დროდადრო.

შემოდგომა კი გაფატრავს ნადირს, უნდა მიიღოს თავის არჩივი,

გადმოიყრება  ვით ნაწლავები ფოთლების წყება, მაღლა აჭრილის,

სისხლი იღვრება ნანადირევის, ბროწეულის ხეს შესხმია ლაქად,

ბუჩქებს  დაჰყრია, როგორც კოლტები, შინდი, ბებია მურაბას ხარშავს.

მალე აქავე იფეთქებს რთველი, ნადირის თავი ამშვენებს ეზოს,

ჩაწურულია ღვთის სისხლი ქვევრში, - კაცს კაცის სწამდეს, უსიტყვოდ ენდოს,

მზესთან მიიტანს ვით საგალობელს და შესანდობარს დალევს წინაპრის,

ჩამოიხსნება იდუმალება და დღე დადგება დიდი სინათლის.

მერე ჩაწვება თოვლი უპეში, სითეთრე ზოგჯერ დაღლის თვალებსაც,

აატალახებს სოფლის ორღობეს, ღმერთთან დუმილი მიაქვთ ხარებსაც,

მაგრამ გაზაფხულს რა შეაჩერებს, ადრე თუ გვიან ისიც გვეწვევა,

ლურჯი იები დაბერავს ძარღვებს, გადმოიყრება ველზე ვენებად.

სურვილი იწევს ფიქრებზე მაღლა და ძნელი არის მათგან გაქცევა,

ჩავეჭიდები დამბაჩის მჭიდეს და არ გავისვრი ტყვიას არცერთსაც,

მოვკრავ სურვილებს, როგორც თაიგულს და ჩემს ოთახში თავთან დავიდგამ,
რომ არ იცოდეს ქვეყნად არავინ, სურვილი ზოგჯერ ჰკლავდა ქალებსაც,
დავტკბები მანამ ყვავილთ სურნელით, სანამ ზაფხული კვლავ არ გვეწვევა,
სანამ გადამწვარ ველებს შევხედავ, ღმერთო, მაღირსე შენთან შეხვედრა!