ჩამომაფერთხა მთებმა სიმძიმე
და თეთრი თოვლის იაგუნდები
შემომჭდობია ყელზე სიცივედ,
როგორც ცოდვის და დარდის ღრუბლები.
ვეღარც სამზეოს ამომაქვს სევდა,
გაბნეულია სნეულ სხეულში,
თეთრი ყვავილი იზრდება ველად,
ხანდახან მზე წვავს ცხელი, უხეში.
მიედინება პირქუშად ჟამი,
ჩახუტებული წინაპრის მიწას,
ოდესმე ვიღაც ჩემთვისაც გათლის
განსასვენებლის ორიოდ ფიცარს...
ჟღრიალი გააქვთ სიონში ზარებს,
შიშით კანკალებს უფერო სისხლი...
ვიხსენებ ჩემთვის ბედნიერ წამებს,
ნეტავ, გამხადა სამოთხის ღირსი!
No comments:
Post a Comment