წვიმს და ვიცი, მოგონებებს
დამაფერთხავს ღრუბლის კალთა,
შორი არის იმ სახლამდე, -
სად ბრუნავდა მადლის ქარგა, -
პაპა თეთრონს არწყულებდა,
ბებო მატყლის ძაფებს რთავდა.
სიყვარულით ქსოვდა წინდებს,
ჯვრებიანი მოსაკრავით
ახლაც მხოლოდ ისეთს ვიცმევ,
ღუმელივით თბილი არის,
თან ღიმილი მიკრთის პირზე,
თვალწინ მიდგას ბებო პირმზე.
ბუხრის პირას გვიმზადებდა
ჩურჩხელებს და თაფლაკვერებს,
საახალწლო სუფრის ველზე
ახლაც მხოლოდ ისეთს ვეძებ,
წლები აშარ ქარებს მისდევს.
თან ვატარებ, როგორც კირთებს...
ბოლავს ძველი საკვამური,
აღარც ბებო, აღარც პაპა,
ბურუსიან ნაღვლის ბორცვზე
კვამლი ცისკენ ბილიკს კვალავს,
ვინ უბერავს, ნეტავ, ისევ,
მინავლებულ ცეცხლის ღადარს?!
მინდა, იმათ გზა-კვალს მივყვე,
გავაჭენო ცხენი ლაღად,
უსიერი ტყის მახლობლად
წყაროს წყალი ვასვა ხარსაც,
ბავშვობის ლაღ მოგონებებს
დამაფერთხავს ღრუბლის კალთა.
No comments:
Post a Comment