და უშენობა გამჯდომია ძვალსა და რბილში,
ვიწვი ვით ძველი, დაშაშრული შავი ფითილი,
მოვუქცევივარ წუთისოფელს საკუთარ ჩრდილში.
თუ კი შემისვამს სიყვარულის შხამი, ბალღამი,
გულს მიმშვიდებდა ზღვის ნაპირზე მქროლავი ბრიზი,
დღეს უშენობის ტვირთისა ვარ ცუდი ამტანი
და სარეცელთან თვით სიკვდილი მოზარედ მიზის.
No comments:
Post a Comment