ლამაზი იყო, ჭკვიანი, მამა დიდ იმედებს ამყარებდა მასზე. გათხოვდა, ოჯახში ჩაიკეტა, შვილებს ზრდიდა, ასწავლიდა, იქნებ ცოდნით მაინც გაიტანონ თავიო, ოჯახს უჭირდა, თუმცა მაინც, ქმარი ნათესაობის ხელშემწყობი და იმედი იყო, რაც ჰქონდა, იმასაც სხვას აძლევდა, ჩემს შვილებს ღმერთი მოეხმარებაო.გადიოდა წლები, დაბერდა ქალი და კაციც. გაჭირვებაში ჯანმრთელობაც დაკარგეს, ვისაც ეხმარებოდნენ, იმათმაც დაივიწყეს, ყველამ თავისი ცხოვრება აიწყო, ზოგმა - ვერც აიწყო, ისევ დახმარება ჭირდებოდათ, კაცი უკანასკნელსაც მათ აძლევდა, მე თუ ვერა, ღმერთი დაეხმარება ჩემს შვილებსო. ქალიც არ უშლიდა, რომც დაეშალა, ის თავისას არ დაიშლიდა. შეაბერდათ ვაჟკაცები ხელში, ერთ ქოხში ცხოვრობდა მთელი ოჯახობა. აბა, ვინ შევიდოდა რძლად გაჭირვებულ ოჯახში. დარჩა ბოლოს კაცი შვილების და ღვთის იმედად, შვილები მხოლოდ ღვთის იმედად, ღმერთი დაეხმარება ჩემს შვილებსო, არ იშლიდა კაცი, ქალიც ეთანხმებოდა...
No comments:
Post a Comment