დედავ, წმინდავ, სასოებავ,
ჩემს სანუკვარ სურვილს გესავ,
სიცოცხლეზე მეტი არის
ჩემთვის ქვაც კი დიდი სხალთის.
თავზე ადგას ნათლის სვეტი,
ბურჯი ჰქონდა უფრო მეტი,
მაგრამ დრომ და ავმა ჟამმა,
შლილი უფსკრულს გაატანა.
მეტად აღარ გაგვიმეტო,
შვილი ვიღას უნდა ენდოს,
იქნებ მშობელს თვალის ჩინი
დაუბრუნო დიდი ჩინით.
მოთქმასა და თხოვნას ვბედავ,
განუმტკიცე ქართველს რწმენა,
ნუ დაგვტოვებ უიმედოდ,
ქართლის თავზე მზე რომ ენთოს!.
No comments:
Post a Comment