-შენ თაფლი ხარ, ცოტნეს ტანს რომ მზეზე წვავდი,
ცხარე ცრემლით აწვალებდი უპეებს,
ფერეიდანს ისევ ხარობს ნაზი ვარდი, -
ბულბულები ფიანდაზებს უფენენ.
"გალობანი სინანულის" მეფე დავითს
უწერია ღრმა ფიქრით და გოდებით,
თითო სიტყვას დაუვლია გულის ძარღვი,
სისხლს მიჰქონდა საუკუნე ომების,
სულში დაგვრჩა ენა დიდი რუსთაველის,
ანბანი კი, მზემ სირმებით მოქარგა,
-ტკბილხმოვანო, ამაღლების ჯვარი გშვენის,
შენში ვხედავთ წარსულს, აწმყოს, მომავალს.
No comments:
Post a Comment