შორიდან მესმის
სევდის კვირტებს ვკრეფ ამ ღამით ბაღში,
ჭაში არეკლილ მთვარეს ჩავცქერი,
შორიდან მესმის ჰანგები არღნის,
დასტიალებენ ჩემს ნატრულ ოდას,
გარს რომ არტყია ეკლის სარტყელი,
აქ ერთ დროს ჩემი ლოგინი მქონდა,
სარკმელს ამტვრევდა ლერწი ატენის.
ქვევრებში ესხა იმისი ღვინო,
ცრემლს ღვრის ტკივილით ახლა ბებერი,
დროვ, უჟამურო, არავის ინდობ,
ვერ გჯობს ქოფაკი - ავი ცერბერი.
სევდის კვირტებს ვკრეფ ამ ღამით ბაღში,
ჭაში არეკლილ მთვარეს ჩავცქერი,
შორიდან მესმის ჰანგები არღნის,
ფქვილივითა ვცრი ფიქრებს საცერში.
მაია დიაკონიძე
7.12.2025 წელი
No comments:
Post a Comment