შემოდგომა
შემომპარვია მეც შემოდგომა,
მზესავით წითელ-ყვითლად ვენთები,
სახეზე, თმებზე, ხელზე მატყვია
აგერ ფაცურობს ვენახში ცუგა,
არ დამიჯერებთ, ყურძენი მოაქვს,
შენც გასინჯეო, გაჰკარი კბილი,
იმ ჯიშისაა, შენს ბაღში როა.
ჩაშაქრულ მტევანს ვართმევ პირიდან,
მადლს ვუძღვნი ამა სამყაროს გამჩენს
და ვემზადები უკვე დილიდან,
წაბლს მივეშველო, დიდ პირს რომ აბჩენს.
ხარხარებს ჩხიკვი აქ სადღაც ტყეში,
კრიახობს კრუხი, წიწილებს ითვლის,
ამ შემოდგომის უზღვავი მადლი
კვლავ მაჭარივით ძარღვებში მივლის.
მაია დიაკონიძე
4.09.2024 წელი
No comments:
Post a Comment