ღრმა იყო სევდა, უსაშველოდ სტკიოდა ღრუბელს,
ღრმა იყო სევდა, დაეფარა თეთრ ჭირხლს მინები,
- რისთვის ან რატომ მოვდივართო, - წუხილი ხეთა,
- თუ კი მოგვჭრიან და ნუგეშად ვეღარ ვიქნებით?!
ღრმა იყო სევდა, უსასრულოდ ცრიდა ნაპირზე,
სულს ძლივს ითქვამდა ოკეანე ვნებამორევით
და ოცნებებმა მერამდენედ გაინაპირეს
ტკივილიანი მოგონების შმაგი მორევი.
No comments:
Post a Comment