მენატრება დედის თბილი კალთა,
ღელის პირას საოცარი სახლი,
რომ ეფინა თეთრი ნისლი ზღაპრად
კიბეებზე გადაფენილ ხავერდს.
მენატრება ხვავრიელი ეზო,
თეთრი ლეღვი იბერება, მწიფობს,
იქვე ბებო ჩამომჯდარა ქარგით
და ნახატის სანახავად მიხმობს.
მეც შევცქერი რუსთაველის სახეს,
ქარგა-მადლით გამოყვანილ თვალებს,
-არ ჩაქრება, - დღესაც ასე ვფიქრობ,
გუშინდელი ასაზრდოებს ხვალეს.
No comments:
Post a Comment