ჩემი სოფლის ყაყაჩომ
მიწა კოცნით დაახრჩო,
გააწითლა ყანები,
ერთურთს შენაცვალები.
მირბი-მორბის თვალები,
გრძნობასაყოლილები,
მიცინიან ბავშვები,
გზასთან დაჩოქილები.
წყაროს წყალზე მისული
ქვის კიდეზე დავჯდები,
შხეფი-შხეფად დიოდეს,
ცვრად ზედ გადმომდიოდეს,
ნაკად-ნაკად სხივები
მეფრქვეოდნენ ფერებად,
ჩემი ტკბილი ბავშვობა
თავზე მომეფერება.
No comments:
Post a Comment