როცა საკუთარ გულს მძევლად უტოვებ სხვას,
ის სხვა იმ ძაფებს ჭრის, რომლის მოქსოვაც გწადს...
სურვილებიან ფარდაგს ძირს გავუფენდი, ევლო,
არ წამოეკრა ფეხი, ამოჰყოლოდა ფერდობს.
რომ არ გაჭროდა ტერფი დანის პირზე და ქვებზე,
ზიარებოდა სითბოს, რუჯი მიეღო მზეზე,
გაჰნათებოდა ბნელი, გადმოეხედა მთვარეს...
მძებნელი სიყვარულის მე უმისობით მავსებს.
No comments:
Post a Comment