მე შემოდგომის ფოთოლი ვარ! ( ვუძღვნი ემიგრანტებს)

მე შემოდგომის ფოთოლი ვარ, - მცივა და მტკივა,

ქარმა შორეთში, უგზოუკვლოდ, ფრენით წამიღო,
სხვის მიწა-წყალზე შევეხიზნე სიჩუმეს სტუმრად,

სამშობლოს ფერებს  მონატრებად მხრებზე დავიწყობ.

გამოლეულა მოთმინება, სიზმრებში ვტირი
დედას, უნახავს, (გულმოკლული დატოვებს სოფელს),
სულის ძაფები, გამობმული მშობლიურ სახლთან,
არ დაწყვეტილა, - სასოებით ეკვრიან შორეთს.
ფრესკები ძველი ეკლესიის ისევ მელიან,
ვფიქრობ შვილებზე, - უდედობის აჩნიათ დამღა.
ეს განშორება გასაოცრად სისხლისფერია, -
გულს შეეპარა ტკივილი და ცხოვრებით დაღლა...
მცივა და მტკივა,მხოლოდ ეკრანს ვეხები ხელით,
სინაზის, წყენის, სიყვარულის ლექსებს ვღიღინებებ,
შემოდგომის ქარს გამოვყვები ისევე ფრენით,
მშობლის საფლავზე უსასოო ცრემლით ვიტირებ.