წვიმს, სევდიანმა დედაბერმა ჩამჭიდა ხელი,
თავს არ მანებებს, დამადინა თვალზე ცრემლები,
ხელს მძლავრად მიჭერს, რომ ტკივილმა ძირს მომისროლოს,
ისევ ვდგები და წუთისოფელს კვლავ არ ვნებდები.
წვიმს, გაითვალა, მგონი, ცაზე ყველა ღრუბელი,
გაშავდა უფრო და აღარ ჩანს თითქოს საშველი,
ჩემში ვამატებ ცოტა ღიმილს, ცოტა ოპტიმიზმს,
ვიცი, წვიმასაც ვიღაც ელის ხელის გაშვერით.
No comments:
Post a Comment