მთათა საჩუქარი

დაშლილს ფერებად მდინარის პირას,
კენჭებს აგროვებს პატარა ბავშვი,
მერე წაიღებს მთათა საჩუქარს,
დედის მძივებად  აკინძავს სახლში.

აღარ გვიღერებს ბასრ შუბს მონღოლი

აღარ გვიღერებს ბასრ შუბს მონღოლი
და არც სპარსელი გვახურავს ჩალმებს,
მტკვარს აღარ მისდევს სისხლის ნაკადი,
აღარ აცმევენ მოჭრილ თავს მარგილს,
მაგრამ არა აქვს გულს მოსვენება, -
ბევრი ქართველის სულს ვხედავ გახრწნილს.
თითო-ოროლა მერცხლის ჭიკჭიკი,
ნუთუ მოიყვანს თეთრკაბა აპრილს?!

არავის უკვირს...

მწყერმა დაიწვა ყანაში ფრთები

და ეშაფოტზე გასულა მთვარე, 

ეშმაკმა გული იჯერა ლხენით, -

გამოაჩინა თვალთმაქცი სახე.

სამყარო როკავს, როგორც შამანი,

კომეტას მოსწყდა ფლანელის კუდი,

დედამიწა კი კვლავ წაღმა ბრუნავს, -

ქვეყნის ღალატი არავის უკვირს...

იესოს ლოცვა

აწყდა ლაჰილზე ცისკრის ზარები,
მთებმა გალობის გამოსცეს ექო,
სულს უკვდავებამ შუქი მოჰფინა, -
იესოს სიტყვა ანდერძად გვერგო.

იასამანი

არ არის ქვეყნად ჩემთვის წამალი,
დაღლილმა ვცანი ამ ქვეყნის ბოლო,
გულში მიხუტებს იასამანი, -
ისღა შემომრჩა მეგობრად, მხოლოდ.

თვალის სიბეცე

ყვაოდა ნისლი, კვირტებს ისხამდა,
ზევით იწევდა, თუ განი-განზე,
გამხვია კვამლში, ფიქრებს იწვევდა,
ვერ დავემალე მის ბოროტ საცეცს.
არ ჩანდა გემი, ცხოვრების მეკვლე,
უბადრუკ ნავში აღმოვჩნდი მხოლოდ,
გახსენი ზეცა... ღმერთო მაღალო,
თვალის სიბეცემ მომიღო ბოლო.

ახალშობილ ნიკოლოზს!

გადმოგდის თაფლი, ჩემო პატარავ,

და დედის ძუძუს მძაფრი სურნელი, 

გახსენი შენი ვარდის ტუჩები, 

ღვთის ანგელოზი ღიმილს მოელის.

თვალებმა გასცეს შენი ფიქრები

თვალებმა გასცეს შენი ფიქრები,
მზის სხივებივით აღარ თამაშობს,
გემებს გავყვები არდავიწყების,
ზღვას არ ტოვებენ, ვიცი, არასდროს.
მოვნახავ კუნძულს შენთვის და ჩემთვის,
რომ გამოვზარდოთ თეთრი ხუნდები,
მერე კი, ზღვაში ჩაძირულ გემებს,
ძველი ძელივით დავუბრუნდები.

როგორც ენძელა

როგორც ენძელა, თეთრი ენძელა,
ძლებს ყინვასა და ხვავრიელ თოვლში,
ისე ფიქრები, ჩემი ფიქრები,
უძლებდა დროს და პირგამშრალ ლოდინს.

აღდგომა

სამყაროს უნდა გავუყვეთ ფრთებით,
წინ საუკუნო ცხოვრება გველის,
სულის და ხორცის დგება აღდგომა,
მოუწევს ეშმაკს ჩვენგან განდგომა.

სიკვდილი

სიკვდილმა უკვე შეისხა ფრთები, -
მესმის ლიწინი და მყრალი სუნთქვა...
ის ჩამფრენია დუმილით თმებში,
ჩურჩულით ბილწი სალამიც უთქვამს.
შიშისგან თრთის და კანკალებს გული,
გაყინულია ძარღვებში სისხლი,
მოდი,  სიკვდილო,  ნუღარ მაწვალებ,
ჩემს მწუხარებას რა თავში იხლი.

წვიმა

შემოხვეოდა ღრუბელი ალვებს,
ხელში ეჭირა კენარი ტანი,
ქარი კოცნიდა პატარძლის კეფას,
დალალს ახვევდა ელვათა რკალით.
გრგვინავდა ზეცა, ისროდა ისრებს,
ნისლმა თავშალით მობურა მიწა
და საპატარძლოს აწურულ მხრებზე,
მთელი სამყარო წვიმებად იწვა.

ლურჯი მეგონა...

ლურჯი მეგონა ჩემი ცხოვრება,

სევდამ თითები ჩატოვა თმაში,

მერე ღვარცოფმა გზიდან მომცელა
და მიმატოვა მოზრდილი ბავშვი...

ჩემი ფანტაზია

ქარი დუდუკს უკრავს
ფიქრის განჯინაში,
წვიმამ შეასრულა
სევდის სიმფონია...

რომ საქართველო ჯერ კიდევ არის

ქარაგმას აქსოვს სიბერე გულში,
წლები სიჩუმეს ითხოვენ შენგან,
მაგრამ არ დგება, ბობოქრობს, მძლავრობს,
ცაში ამბავის ატანა ნებავს.
უნდა, შეიტყოს დედამან ღვთისამ,
რომ საქართველო ჯერ კიდევ არის,
თუმცა არწივმა მოუკლო ფრენას,
არ დაკეტილა სამოთხის კარი.

დავით გურამიშვილს!

ლამისყანაში ჰვიდოდი
სახნავ-სათესად პურისო,
ჩვენს ხნულში თესე მარცვლები
შენი კეთილი გულისო.
შენი სწავლებით განგვაძღე,
მართლის თქმას მიგვაჩვიეო,
ცას დანთებული ლამპარით
სამოთხეს მიგვიწვიეო.

თოჯინების გამოფენა (საბავშვო)

თოჯინების გამოფენა მოეწონა სოფოს ძლიერ
და სტუმრების აღტაცებას მხოლოდ თავის თავზე იღებს,
მერე ლამაზ ბაფთებიანს გადაუღეს ასი ფოტო...
ამ ზეიმის დედოფალი ის აღმოჩნდა იმ დღეს, ბოლოს.
.

უიმედობა ჩაგვიდგა კვალში

უიმედობა ჩაგვიდგა კვალში
და, როგორც ბავშვი, გვაფხრიწავს კალთებს,
ჩრჩილმა გამოღრღნა საშველი ხალხის, -
მავანი ფუჭი სიტყვებით გვაბნევს.

სახლს მოსდებია ობი და სრსვილი

ხმაურობს ქარი, წითელ სახურავს
დაუფჩენია უკბილო პირი,
სევდის ღრუბელი თავზე ახურავს,
წვიმის ცრემლებით ხანდახან ტირის.
ფანჯრებში ვხედავ გაცრეცილ ფარდას.
ჩრჩილს ხალიჩისთვის გაუკრავს პირი,
ზანდუკში თაგვებს ღამე დაუხრავთ...
სახლს მოსდებია ობი და სრსვილი.

რომ ანგელოზმა შეისხას ფრთები

საქმე აავსე ღვთიური მადლით,
სიტყვას მიეცი სიკეთის ძალა,
რომ ანგელოზმა შეისხას ფრთები,
ზღვა სიხარულით იფრინოს მაღლა.

არ მეფერება ღამე

არ მეფერება ღამე,
თმას არ მიკოცნის მთვარე,
ძილშიაც ვეღარ ვისმენ
ცად აჟღერებულ თარებს,
გავშორებივარ ჰანგებს,
დუმილს დაუდევს ბინა,
ვეღარ ვცილდები კედლებს,
ჭერზე შავ ლაქებს ძინავს.

სიკვდილი

შემოჭდობია სალტე,
მალე შეწყდება სუნთქვა,
თვალში მოუჩანს ღამე,
გონგზე სიკვდილი უკრავს.

გადაარჩენს საქართველოს

წმინდა ნინოს მოთმინებამ დაამარცხა მძლეთა ჯარი,
გველეშაპის ცხრავე თავი იყო მიწას მინაყარი,
აბობოქრდა ბოროტება, ავმა ღამე შემოკრიბა,
მხოლოდ ქრისტეს ჯვარის ძალით ბნელს ნათელი მოეფინა,.
მაგრამ ისევ ხრჩოლავს, ბოლავს, ყარს თავები გველეშაპის,
ხან ისეთ სუნს დააყენებს, გვეზიზღება ჩვენი თავიც,
ისევ ნინოს შემწეობა, სიყვარული, მისი ლოცვა,
გადაარჩენს საქართველოს, ჩვენს ჯიშსა და კაცურ მოდგმას!

ბავშვებს

სიტყვები კლავს და სიტყვები ათბობს,
ღმერთმა გვარგუნა ათასი ნიჭი,
ნუ იტყვი ისეთს, ავ კაცს რომ ართობს,
ენას იქავებს სიტყვებით ბილწით.
შეაქე კარგი, ბოროტს და მლიქვნელს
ამით მიაგებ საკადრის პასუხს,
ნუ დაიშურებ მშობლისთვის ღიმილს,
დედაბუნება მომავალს განდობს.
.

შვილს!

წვიმის წვეთებად წამოვალ,
ხელ-პირს ჩამოვბან მინდვრებსო,
არ მინდა შენგან სიშორე,
მაგრამ რა ვქნა, რომ მიწევსო.
ყვავილებს გულში ვაკოცებ,
შენ კი გვირგვინში ჩაიწნავ,
ჩემო ლამაზო გოგონავ,
ვიცი, ცას ცამდე აიტან.

სიცოცხლეს შენსას შეაჭრეს ფრთები

გითრთის ხელები, გაჰყურებ მინდორს,
უსმენ შენს ბაღში ჩიტების სტვენას,
ჟამი ამქვეყნად არავის ინდობს, -
თვალებს, დაბინდულს, ადგება წყენა.
გინდა აფრინდე, როგორც არწივი,
მიეალერსო ფრთამაგარ მართვეთ,
თეთნულდს მოხადო თოვლის გუნდები,
ყინვის ლოდებად გულზე რომ ადევს.
ფიქრებს და სურვილს გადასცე ძალა,
ბოროტი ძალა მოთოკო მხრებით...
მაგრამ სიკვდილის მიჯნაზე დგახარ, -
სიცოცხლეს შენსას შეაჭრეს ფრთები..