ქალბატონო, შენს ღიმილში... (სიმღერა, შეასრულა ბეჟო ბეჟიტაშვილმა)

ქალბატონო, შენს ღიმილში მზე ყვავილობს,

ნათელ შუბლზე სისპეტაკის დაღი გაზის,

შენს თვალებში თავთუხები იცინიან,

ნაზი მზერით აყვავილდა ვარდის ბაღი.

შემოგიცვამს ლურჯი კაბა, მოჩითული,

თმებს გისწორებს ურჩი ქარი საალერსოდ,
ღვთაება ხარ, სიყვარულის მოციქული,
თვალკამკამა ნაკადულის ანარეკლო!

ნეტავ, იმას, ვინც შეგახოს ნაზად ბაგე, 

ვინც ეგ გული სიხარულით ააძგეროს,

დაგანახოს ზღვა, სუფთა და მოკამკამე

და ზეცაში ღრუბელთ რემა გადარეკოს.

ქალბატონო, ხარ სამყაროს დედოფალი,

ვერ მოგწყვიტე ცრემლიანი ურჩი მზერა,

იმქვეყნიურს, სხვა ჯიშის და სულ სხვა გვარის,

დაგედევნე, ვით ოცნებას ნაზს და ფერადს.

თმებს გაიშლი, განათდება ნისლიანი,

ნაბიჯ-ნაბიჯ გამოგყვება ლურჯი მდელო,

სულს ამივსებ სიხარულით და სიამით,

შროშანივით სპეტაკო და საყვარელო.

მიაუ, მიაუ (საბავშვო)

მიაუ, მიაუ, რომ იძახი,
კუდჭრელა და მწვანეთვალა,
ძილს არ მაცლი, არ მაძინებ,
საჭმელსა მთხოვ წარამარა.
წადი, თაგვი დაიჭირე,
ბებოს უნდა გამოადგე,
თორემ მერე, საახალწლოდ,
ჩურჩხელებს ვერ დაგვიმზადებს.

მე ქარი მიყვარს

მე ქარი მიყვარს, ღმუილით რომ დაივლის ველებს,

ანდამატივით მიიზიდავს ტოტებს და ფოთლებს,

შემოახტება მხედარივით დარახტულ ხეებს
და მერე სადღაც, ხევხუვებში, უმწეოდ გოდებს.

დამახატინე!

დამახატინე ცის კიდე და სიმწვანე მთათა,
დამაწერინე ასი ლექსი, იქნებ ათასიც...
ღვთიური მადლით, ყველა ქართველს ანდერძით გვერგო
მშვენება შენი... მოციმციმე მზეზე ალმასი!

სევდა

სევდა დამჩნევია საფეხურებს,

კედლებს აბლაბუდა მოჰფენია,

ღიად დარჩენილი სარკმელიდან

მზის სხივს იმედიღა შეჰყოლია.

ფქვილად უქცევიათ მოგონება

თაგვებს მიტოვებულ განჯინაში,

ზანდუკს, ბებოს მზითვით ამოვსებულს,
თავზე სიმარტოვის ჩრჩილი აზის.

აღსდექ, უფალო!

აღსდექ, უფალო, გაიჟღინთა ცრემლებით მიწა,
რძე გაშრობიათ მეძუძურებს ამდენი ოხვრით,
საქართველოდან გადაკარგულთ უმძიმეს ტვირთად
აუკიდიათ სხივნათელი ზარზმა და ოშკი.
აღსდექ, უფალო, შვილნი შენნი სავსე ვართ ცოდვით,
ალბათ ამიტომ პატარაა ქართული მიწა,
ბეღურებივით არ გვინდა რომ გავფრინდეთ შორით,
მაგრამ ზამთარი გვეპარება, - გავუძლებთ ყინვას?!
წინაპრებს ჩვენსას გაუშლიათ ზეცაში სუფრა,
მიწაზე ელდად გაწოლილა ავი ტაროსი,
ჟანგიან რკინას გვიღერებენ ხარხარით გულთან...
აღსდექ, უფალო, კვლავ შეგვმოსე რწმენის სამოსლით.

ო, ძალა მოგვეც, მაღალო ღმერთო!

ო, ძალა მოგვეც, მაღალო ღმერთო,
რომ ვეზიაროთ შენეულ მცნებას,
ეკლის გვირგვინით შეგიმკეს თავი,
ეკლიან ბილიკს გავყვებით ჩვენაც.
სამყაროს ესმის გოდება დედის,
ცოდვის შვილებმა შევჭედეთ ჯვარი,
მოგვეცი ძალა სინანულისთვის,
რომ მოვიხადოთ ამ ქვეყნის ვალი.

წვიმა

ციდან მოფრინავს წვეთები წვიმის,
ელვამ მოღუნა ფიქრების რკალი,
აბჯარს ისწორებს ალაზნის ველი, -
ქუხილს მიჰვება ერეკლეს ხმალით.
მთები საწვიმარ ღრუბლებში ცურავს,
ალვის ხეები ვნებისგან თრთიან,
მოზავთებული ხეობის ძახილს
ეხმიანება ირემი მთიდან.

დედა ენას!

-შენ თაფლი ხარ, ცოტნეს ტანს რომ მზეზე წვავდი,
ცხარე ცრემლით აწვალებდი უპეებს,
ფერეიდანს ისევ ხარობს ნაზი ვარდი, -
ბულბულები ფიანდაზებს უფენენ.
"გალობანი სინანულის" მეფე დავითს
უწერია ღრმა ფიქრით და გოდებით,
თითო სიტყვას დაუვლია გულის ძარღვი,
სისხლს მიჰქონდა საუკუნე ომების,
სულში დაგვრჩა ენა დიდი რუსთაველის,
ანბანი კი, მზემ სირმებით მოქარგა,
-ტკბილხმოვანო, ამაღლების ჯვარი გშვენის,
შენში ვხედავთ წარსულს, აწმყოს, მომავალს.

ოცნებებში გამცვეთია სამოსი

ამ ცხოვრების  რეალიას მხრებზე ვიცმევ,
ოცნებებში გამცვეთია სამოსი,
გული ჩემი, სევდისაგან დანესტილი,
ვეღარა ძგერს უწინდელი პათოსით.
მიჭრიალებს ურემივით ფეხ-სახსარი,
ვეღარ უძლებს ტვირთის ზიდვას ხელები,
უსახსრობას გულში მაგრად ჩავეკარი,
მაჯლაჯუნას ავუკლივარ ფერებით.
მხოლოდ ძილში დამირახტავს თეთრი ცხენი,
მხრებს მიმშვენებს ხელთუქმნელი ყაბაჩა,
გვირგვინს ველი სადედოფლოს, ათას ფერის,
მერე ნადიმს მთის დევებთან გავმართავ.

ღრუტუნებდა ვაშლის ძირში(საბავშვო)

ღრუტუნებდა ვაშლის ძირში

ჩვენი ეზოს მშვენება,

ტალახებში ამოთხუპნულს,

წამოწოლა ენება.

აბა, ვინმე შეეჯიბროს,

თუა ბიჭი გულადი,

ძირს ნაყარი ვაშლით უნდა 

ამოივსოს სტომაქი.

მერე, თუკი სადმე ნახა

გუბე დიდი, ვეება,

წამოწვება უდარდელად,

ისე მიწას შეხედავს.

მზე დაჰნათის,

სხივებს იკრებს 

ღორი დინგით, ფაფუკით

და დესერტად ელოდება
ტორტი წითელ ალუბლის.

  

სახუმარო (სიმღერა) შეასრულა მაია სიჭინავამ

დავიღალე უშენობის რეალიით,

გვერდზე ყოფნა სულ არაფერს არ ნიშნავს,

თვალები გაქვს ისევ მწყერზე მონადირის,

მე კი მხოლოდ ბეღურის აზრს გამოვთქვამ.

ხმა თუ მესმის ნაბიჯების, მიხარია,

უსასრულო ეჭვებში ვარ გართული,

ერთი, ორი, ისევ სხვაგან გაუხვიე...

ღილებივით ამიკინძავს წარსული.

წყვეტილებს და მრავალწერტილს არ აქვს ბოლო,

პაუზაა ჩემი შენთან ბაასი,

მე შენს ნაბიჯს ვითვლი, ასე უთავბოლოს,

შენ კი მწყრებზე ინადირებ ათასგზის.