გალაქტიონს

ზღვების სილურჯე უხდება თვალებს,

პოეტებს - გული, მუდამ მღელვარე,

მარადიული გრძნობებით სავსემ,

მთელი სამყაროს ველი შეცვალე.

დაფნის გვირგვინით შეგამკო ღმერთმა,

(გთხოვს პატიებას, ვინაც შეგცოდა),
გადმოგაფრქვია ცრემლები ერმა,

გაუქარვებელ ლმობა-შენდობად.

შენი ბედი კი კვლავ ენატრება

ასობით პოეტს, გაბმულს ღამეში,

შესძელი გასვლა ამ სივრცის გაღმა

ვარსკვლავთ დიდებულ სიმდუმარეში.

შენ ერთმა ჰპოვე ედელვაისი,

ზარდახშა გვივსე იაგუნდებით,

აკვანს დაგირწევს ტალღა ფაზისის, -
უცხო ნათებით დაგვიბრუნდები...