ღამის ნანა

ღამემ წამართვა თეთრი მანდილი და
თავზე შავი დამხურა ქუდი,
დავრჩი ყარიბი, მიუსაფარი,
ვუყვარდი ძლიერ, მეგონა უწინ,
ცად ვარსკვლავების ციმციმმა მიხმო,
ზღაპრული სევდით ამევსო გული,
მთვარემ ამზიდა ნაზი სხივებით
და მომეკიდა თვალებზე რული,
ბევრი მარწია თავის აკვანში,
ვარსკვლავებს უხმო, მიმღერეს ნანა,
ისეთი ტკბილი, ისეთი ნაზი,
მხოლოდ დედა თუ გიმღერებს ამგვარს,
ისევ ვიგრძენი ხელების სითბო,
დედისას ჰგავდა ზეცის თვალებიც,
მეგონა ღმერთმა თვისთან მიმიღო,
სამოთხის გახსნა ჩემთვის კარები,

გამოვიღვიძე დასვენებულმა,
ზეცაში ცისკრის რეკდნენ ზარები...