პოეტის გზა

პირველად სულში მზის შუქი გაკრთა, 

სიტყვამ იპოვა კალამ-ფურცელი, 

მე კი ვიდექი, ვით შვილი ქართა 

და ვნეტარებდი ცაცხვის სურნელით.

როგორც ჩიტები, ხტოდნენ რითმები

და ჟღერადობას გავყევი ლექსის,

გადავიკითხე ძველი მითებიც,

ფერიც მომწონდა წითელი მელნის.

ვისწავლე, ვიყო მჟღერი სიჩუმე,

ხმა იბადება ზოგჯერ ნუგეშით,

მერე ბუმბულიც ბევრი ვიჩუქე,

გამოვიწვიე ჩიტი დუელში.

სიტყვის ვირწმუნე ღვთიური ძალი,

ლექსი აზრია და არა ფორმა,

დრო მდუმარებდა ვით პატარძალი,

და ვერა ავნო მას თავად ომმა.

თუ პოეტი ხარ, იყავი სარკე,

რომ აირეკლო  ეს რეალობა,

ქვეყნის დიდება შენ დაისახე,

ვინც მოგცა შენ ეგ გენიალობა.

მაია დიაკონიძე

24.06.2025 წელი