საით მიქრის შენი ცხენი, საით, ჩემო თინათინ,
მუმლი უნდა ატიალო, გაამრავლო ღვთის მადლი,
მაგრამ დღეს რომ ხმალი გაცვდა, შემოვდევით თაროზე,
მტერი ლაღად დასეირნობს წინაპართა კალოზე!
დაინგრა და შემოგვეფშვნა ძველი ციხე-კოშკები,
სიყვარულით ნაშენები ხანძთები და ოშკები...
ფუტკრის ნესტრით ამარცხებდი თავდამსხმელებს, მომხდურებს,
თაფლს ასმევდი შენიანებს, მზით ავსებდი ქონგურებს,.
წავკისში რომ იდგა კოშკი, ისიც ჟამმა დაშალა
თუ ქართველებს გვასვეს ცრემლი, - შხამიანი სამსალა,
ჩვენი ხელით ვანადგურეთ, ვშალეთ ეკლესიები,
იმ ველებზე აღარ ჰყვავის ენძელები, იები.
პატარა კახს გულს უთბობდი მამაცურად მზირები
(მფარველი და მწე რომ იყო სწორუპოვარ გმირების),
რამდენ მომხდურს ჩაუყენე შიში ჭუტა თვალებში,
ვერ იტანდი ცრუს და ლაჩარს, ლაჟვარდებში ნაგეში.
თინა, ნეტავ, რად მესიზმრე, რისი არის ნიშანი?
საქართველოს აღზევება იყო შენი მიზანი,
დაე, ქვრივი და ობოლი აღარ გახდეს ხიზანი,
შენს თავს ვფიცავ, არ მოკვდება ჩვენი მზე, საფიცარი!
საით მიქრის შენი ცხენი, დაგვავიწყო მარაბდა?!
ბრძოლისაკენ მოგვიწოდებ, იარები კარდაკარ,
ქარს მიჰყვება დალალები, ცხადია თუ სიზმარი?!
მუმლი უნდა ატიალო, გაამრავლო ღვთის მადლი!
No comments:
Post a Comment