ცას რომ აცვია მოსასხამი, მეც მინდა მქონდეს,
ლურჯ აბრეშუმზე ვარსკვლავების მესხდეს ქიმები,
მთვარეს კი, როგორც ერთგულ დობილს ტკბილი ბავშვობის,
თავს შემოვივლებ, ფიანდაზად გავეფინები.
ციცინათელებს მოვიზიდავ ბაფთების ქნევით,
იციან... მათთვის წლების წინათ იყო ნიშანი, -
თავს დაგვდგომოდნენ ციცქნა ბავშვებს ნათლის სვეტებად,
მყარად რომ გვევლო, არ ჩაგვშლოდა მიწა-ქვიშანი.
შემოვუძღვები ორღობეში მაშვრალ ნისლა ხარს,
ბებოს გავძახებ, დახურული გახსნას ჭიშკარი,
იდუმალებად გადაფენილ სხივთა სუდარას
ხელში ჭმუჭნის და თითქოს სინჯავს ღამე მისანი.
დაჭიმულ ნერვზე, როგორც ჩანგზე, ჩამოვკრავ თითებს,
მოგონებები ტალღებივით აირევიან,
გული ვერაფრით დაიოკებს ჯადოსნურ ფერებს
და სისპეტაკეს აკაციის ყვავილებიანს.
მივურბნინებ პაპას დოქით ცივ-ცივ წყაროს წყალს,
აჭრიალდება აივანზე თხმელის ფიცარი
და ძველებური აღტყინებით ისევ დამლოცავს...
ოქროს თმის ღერებს დამიკოცნის ანცი ნიავი.
ცას რომ აცვია მოსასხამი, მეც მინდა მქონდეს,
ლურჯ აბრეშუმზე ვარსკვლავების მესხდეს ქიმები...
მთვარეს კი, როგორც ერთგულ დობილს ჩემი ბავშვობის,
თავს შემოვივლებ, ფიანდაზად გავეფინები.
No comments:
Post a Comment