ცხოვრება
ძაღლივით ერთგულად მომყვება ყოველი,
ზოგი ჩემს ცხოვრებას დააჩნდა ქარაგმად,
ზოგს ახალ იმედად, ოცნებად მოველი.
მზეობას ვთამაშობ დაწურულ ღრუბლებში,
ღამეშიც დავეძებ სხივსა და ათინათს,
წვიმიან ამინდში ფასდება ყოველი,
და მეც ვერ ვიმეტებ ვერც ერთ დღეს სატირლად.
ზღვის ქვიშა მახსენებს ცხოვრების უდაბნოს,
ზედ ყველა ნაბიჯი ტოვებდა ნაკვალევს,
მოვა ხვალ სიკვდილი გამხმარი ხმიადით
და უმოძრაობის შედეგსაც დამამჩნევს.
ბუნების შვილი ვარ, თუმცა ვარ წერტილი,
და მაინც დიდი ვარ, როგორც ეს სამყარო,
თვალებში ვაძინებ მზესაც და მთვარესაც,
მიწის და ჰაერის ვატარებ ავგაროზს.
მაია დიაკონიძე
5.08.2016 წელი
No comments:
Post a Comment