ალიკაპს ამოვდებ დღეებს და წავათრევ,
ძაღლივით ერთგულად მომყვება ყოველი,
ზოგი ჩემს ცხოვრებას დააჩნდა ქარაგმად,
დავიწყების ველს მივეცი ულევი.
მზეობას ვთამაშობ დაწურულ ღრუბლებში,
ღამეში დავეძებ სხივსა და ათინათს,
წვიმიან ამინდში ფასდება ყოველი,
დღეთაგან ნეტავი მიყვარდა რომელი?!
ზღვის ქვიშა მახსენებს ცხოვრების უდაბნოს,
ზედ ყველა ნაბიჯი ტოვებდა ნაკვალევს,
მოვა ხვალ სიკვდილი გამხმარი ხმიადით
და უმოძრაობის შედეგსაც დაამჩნევს.
ბუნების შვილი ვარ, თუმცა ვარ წერტილი,
და მაინც დიდი ვარ, როგორც ეს სამყარო,
თვალებში ვაძინებ მზესაც და მთვარესაც,
მიწის და ჰაერის ვატარებ ავგაროზს.
No comments:
Post a Comment