ის მდინარის ერთ მხარეზე ცხოვრობდა, ვაჟი-მეორეზე. მოვიდოდა გაზაფხული, გაიშლებოდა ხევში ყვავილები, დაწნავდა მზევინარი გვირილების გვირგვინს, დაიდგამდა თავზე და ახლადაბიბინებული მინდვრებისაკენ გასწევდა. გამოიხედავდა მდინარის მეორე მხრიდან მწყემსი ჭაბუკი, დაინახავდა მზევინარს, ახლადაყვავებული ყვავილივით ლამაზსა და მშვენიერს, პირზე რომ მზე ეფინება, მნათობს რომ სილამაზეში ეცილება და გონება ეკარგებოდა. ოქროსავით ბრწინავდა ქალი და აბა, რა მოუვიდოდა ახალწვერულვაშაყრილ ყმაწვილს. სახლში მისულს ხან დიდო ცხვარი აკლდა, ხან -ბატკანი, მართალია, მერე გარბოდა საძებნელად და პოულობდა კიდეც, მაგრამ დაბნეული ხომ ნამდვილად იყო. ხან ვინ გაუგზავნა მაშვლად მზევინარს, ხან-ვინ, მაგრამ არაფერი ეშველა,- თვითონ მოვიდეს, ვნახოო-იძახდა მზექალა.ბეჟანმა, როგორც იქნა, მოიკრიბა ძალ-ღონე მზეთუნახავთან შესახვედრად, გადაცურა მდინარე და ქალს ეწვია. მზევინარმა შეხედა ვაჟს და მოეწონა, გაიჩარხა მათი სიყვარულის ამბავი, ფუტკარი აბზუილდა სიხარულით, მთებმა ბანი მისცეს. ქალმა ვაჟს პირობა მისცა, გაზაფხულზე, როცა გადაიზამთრებს, ცოლად გამოგყვებიო. სიხარულით აუთრთოლდა გული მზეჭაბუკს. თავისი საქმე განაგრძო, კიდევ უფრო მეტი გულმოდგინებით უვლიდა ცხვარს, ახლა აღარ ეკარგებოდა, ცდილობდა მოგება გაეზარდა, ქორწილისთვის ემზადებოდა. მზევინარი იჯდა მდინარის გამოღმა მხარეს მისი სილამაზით გაბრწყინებულ ქოხში და მზითევს იმზადებდა, მზის ნაჩუქარი ოქროს სირმებით კერავდა და ქარგავდა ლოგინ-თეთრეულს, ღიღინებდა წყლის წისქვილი, მაგრამ ერთ დღესაც ოხვრა ამოჰყვა დოლაბს, გაუკვირდა მზევინარს, ნეტა რა ამბავიაო, ცუდი რამ ხომ არ ხდებაო?!
მდინარის მეორე მხარეს მწყემს ბიჭს ცხვარი დაკარგვია, ღამით ძებნაში მდინარეს ჩაყოლიაო, ცხვარიც დამხრჩვალა და მწყემსიცო, ატირებულა მდინარე, აჰყოლია მზევიანარი, მათ ქვითინს წისქვილის დოლაბების ხმაც შეერთებია, ტირილი ყვირილად გადაქცეულა, მას მერე მოჩქეფს მდინარე, ხანდახან ქვითინს ყვირილსაც მოაყოლებს ხოლმე, ტყუილად არ შეურქმევიათ ყვირილა.
2015 წელი
No comments:
Post a Comment