ვერცხლისფერია ჩემი ჭაღარა
და გაცრეცილი დამაქვს ფიქრები,
ვით უსიერში ცხენი საღარა,
გზას მივუყვები ქრისტეს ნიშნებით.
დარღვეულ მკერდზე მადევს ხუნდები,
ვქარგავ და ვკერავ, ჩავაგვირისტებ,
ქართულო ცაო, ნუ გახუნდები,
გამაცისკროვნე, გამაღიმილე,
რომ არ მლახვრავდეს სამშობლოს სევდა, -
ამქვეყნიური ცხოვრების თალხი
და არწივებმა ირაო შეკრან
უკიდექანო იისფერ ცაში,
სულგამყინავი მათი ყივილი
იქცეს საბრძოლო ბუკად, ნაღარად...
სარკეებიდან წყნარად მიღიმის
მოვერცხლისფერო ჩემი ჭაღარა.
No comments:
Post a Comment