შენთან მაშორებს ათასი მილი
და ეს სიშორე მთაზე ნისლს მოჰგავს,
ვეღარ ვივიწყებ შენს ლამაზ ღიმილს,
სამოთხეში რომ ამყოფებს მოკვდავს.
ხან ვეღარა ვგრძნობ ჟამი რომ მიდის,
და მერცხალივით შევხარი ზეცას,
შენთან მაშორებს ათასი მილი,
თუმც დროს და სივრცეს ოცნება კეცავს.
,, და სიტყვა იყო ღმერთი !"
ნუთუ ვერ ხვდები
ამ შემოდგომის ღრუბლიან ცაზე
როგორ შენიშნე ვარსკვლავთა კრთომა,
ვით დაინახე შენ ჩემი სახე,
გადაყვითლებულ ხეთა კორომთან.
თითქოს აღარ ჩანს შუქი თვალებში,
შენ მაინც ხედავ, ელვა რომ კრთება,
ნუთუ ვერ ხვდები, შენ გემალები,
ცამ არ ინება, რომ ვიყოთ ერთად.
მაია დიაკონიძე
7.08.2025 წელი
ავტ. ამირან გოდერძიშვილი
მაიკოს!