თოვლმა თეთრად გაანათა ბნელი,
აღარ მოჩანს ცაზე მთვარე გალეული,
სადღაც გაქრა ოცნებები ძველი
და ფიქრებიც, ფიფქებივით არეული.
თოვს ლამაზად, საოცარი გატაცებით,
ირგვლივ სუფევს სიმშვიდე და მოცლა,
მე რვა მარტი და შენ კი დღე დაბადების
დღეს თბილისმა თოვლით მოგვილოცა.
ალბათ, არც კი გახსოვს, შენთან როდის,
დაითოვლა მინდვრები და ველი,
თუმცა შორს ხარ, მაგრამ მაინც მოდი,
ვაჟკაცურად მომაწოდე ხელი.
მომაწოდე, მწამს ხელების სითბო,
თოვლს გაადნობს, დარს მოიყვანს ვინძლო,
შენ სამშობლს სინაზე და სითბო,
მე კი მისი ძლიერება ვიგრძნო.
No comments:
Post a Comment