სადღაც ზემოდან

სადღაც ზემოდან, თუ შიგნიდან წვეთავს ბალღამი,

გზააბნეული ისტორიის მავთულხლართებთან,

იყო დიდგორი, ბასიანიც, იყო კრწანისიც,

ღმერთმა დაგვსაჯა და გვაქცია თითოკაცებად.

ახლა სნეული სხეულიდან წვეთავს სიმძიმე,

მხრებს რომ დაჰქონდა ტკივილად და ჟამთა სიავედ,

ვიცლიდით ნეკნს და იუდასაც ხშირად ვბაძავდით,

ჩვენივე სისხლით ავსებულებს ვსვავდით ფიალებს,

და ასე ახლაც, დასდგომია ჩვენს ხალხს უღელი,

ბეცი თვალებით დაჩოქილნი ვდგავართ თხრილებთან,

საპურმარილოდ გატეხილი საქართველოდან,

ტყუილის გარეშე, მითხარით, ხვალ რაღა იქნება?!