სამშობლოს!

შენ ტირილი არ გიყვარდა,

მხოლოდ წვიმა გდიოდა,

შენ ყვირილი არ გიყვარდა,

ქარიშხალი კიოდა,

ასფურცელა ვარდი იყავ,

ბაღში ნაზად ნაზარდი,

მტერმა როცა ხელი გკიდა,

მისი სისხლით გაკაჟდი,

ადიდებულ ზღვას მიჰქონდა

შლამი, ქვა და ტალახი,

ვით შვილმკვდარი დედის გული,

მწუხარებით გამაგრდი,

მაგრამ გძლია ისევ შენმა

სილამაზემ ოხერმა,

გადაგრგავენ სხვა მიწაზე,

გაგყიდიან გროშებად,

აღარც რჩები, აღარც ქრები,

ბოლომდე ვერ მოგწყვიტეს,

ისევ შენი ამოგძირკვავს,

ბოლოს შენი მოგიღებს.
მაგრამ, ღმერთო, სადარდებელს,
აბა, შენთან რა უნდა,
გაზაფხულის დიადემავ,
გულს მოგიძღვნი საკუთარს!