შორით მოჩანს შენი შუკა,
ალუბლების ჩრდილებით,
მეგონა, რომ შემხვდებოდი,
შორიდან იღიმები,
დაგფურცვლია ეგ ტუჩები
ვარდის კოკობ ყვავილად,
შიგნით წვება მარჯნის ზოლი
მოვარდისფრო აისად.
მეგონა, რომ ამყვებოდი
მინდორ-მინდორ ფერდობზე,
აგავსებდი ყვავილებით,
ვიცინებდით გემოზე,
დავწვებოდით ღრუბლებს ქვემოთ,
მთვარის შუქის ამარა,
გავუგებდით წვიმას გემოს,
ლექსს გეტყოდი ქარაგმად.
შენს ღიმილში ისარკება
ოცნება და იმედი,
როგორ გშვენის დიადემა
თეთრი კამელიების.
თითქოს ზღვა ხარ ეგეოსის,
მე - ფრთათეთრი თოლია,
მეგონა, რომ შემხვდებოდი,
მიღიმოდი შორიდან...
No comments:
Post a Comment