ვირჩევ ყოველთვის დუმილს,
გულში სინანაულს ვიტევ,
რომ არ დაინთხეს ბოღმა,
რომ არა ევნოთ ჩიტებს.
დარბაზის კარებს ვაღებ,
მაგრამ არავინ მელის,
უკან ვბრუნდები უბრად,
კარების უკან ვდგები..
სხვისთვის ბრჭყვიალებს ჭაღი,
მე მთხოვნელი ვარ მხოლოდ,
ვარ მოლოდინით სავსე,
იქნებ მიმიღონ ბოლოს.
აკვიატებულ ფიქრებს,
თითქოს ანკესით ვიჭერ,
რომ არ გამექცნენ ცაში,
თორემ უფალი დამსჯის.
მე დუმილით ვარ მკვდარი,
ზოგს სიტყვისათვის კლავენ,
ვეძებ საშუალოს, ოღონდ,
სათქმელს ვერავის ვაწვდენ,
ჩემს უღონობას ვტირი,
ღმერთს ვებარები მარტო,
ვარ მომღერალი ჩიტი, -
სათქმელს სიღერით ვამბობ.
No comments:
Post a Comment