ქარები ურთხმელს ისევ უტევენ,
წელში გაზნექილს ამძიმებს ტოტი,
წლები დაეტყო, დაღარულ კანზე
სიკვდილის მორჩი აგრძელებს ლოდინს.
მლოცველ კაცივით აღაპყრობს ხელებს, -
ფესვი ნაღველის ჭიამ გამოხრა,
მაინც გაზაფხულს ელის ბავშვივით
და ხმელ ტოტებზე ფოთლის გამოყრას.
პატარებს იცავს ავი ქარისგან, -
სურს, წკნელის ცემით იგი დასაჯონ ,
მთვარე მიიწვევს ღამით სადილად,
ფხიზლობს და ქვეყნის ძილსა დარაჯობს.
No comments:
Post a Comment