ვიღას დავეძებ, თვითონ არ ვიცი,
- მე ვარ თუ არ ვარ?! - ღმერთთანაც ვდავობ,
- ნუთუ, ეს მე ვარ, - ვამბობ, - ოსანა!
სული დაცლილა, დააკლდა მაქო
საკერავ დაზგას, მიმზადებს ჯადოს
ეშმაკი, ფიქრში ხელს აფათურებს,
მიწონებს, ცდილობს, მაცდური, მაქოს
და ჩემს სიტყვებსაც დიდებით ამკობს.
მაგრამ არ მჯერა დითირამბების,
ბილწი და მავნე, ვიცი, მატყუებს,
გულში გამჩრია მთლად დაჟანგული,
მახვილი, მხოლოდ ენას ახურებს,
გუთანსაც უკვე დააკლდა კბილი,
სულის მიწები ვერავინ მოხნა
და დარჩენილა ქალ-ვაჟი მარტო,
რომ ვერ გამრავლდეს ადამის მოდგმა.
ვეღარა ყივის მამალი ღამით,
გვაუწყოს ყველას შემოსვლა დილის,
აღარავინ ხსნის სახლის დარაბებს,
მინებში ჩარჩა პატრონის ღიმი,
სიხარულს ვიღამ გაუღოს კარი,
ჭიაკოკონას ცეცხლივით მორჩა
და უდაბური სახლის ჭინჭრები
მოგაგებებენ ცრემლების ხონჩას.
ახლა კი, ისევ ჩემს თავთან ვდავობ,
იქნებ შემეძლო ბორკილთა მოხსნა,
როგორ გადარჩეს ძველი სამყარო,
თუ ვერ იმარჯვებს ეს სული ხორცთან,
და აჰყოლია იგი ხვაშიადს,
ვერანაირად ვერ იკლავს სურვილს,
მხოლოდ თავის თავს სცნობს და ბატონობს,
ქვა და საფლავი განაგრძობს წუხილს.
ეტრატი ძველი ხელნაწერების
იწვის ფარულად, დამთავრდა ხანა,
ალბათ, დრო არის უკვე გავცივდეთ,
საქმეს თუ სჯობნის ენების ფხანა,
სალბუნად თუ არ იქცევა სიტყვა,
სიტყვას კი, ვხედავ, არ მოსდევს საქმე,
ყველა ქმედება იქცევა ჟამად,
მონებისთვის მზადა აქვთ სახრე.
ამოტვიფრულა ჩემს გულში სახე,
სახე ადამის, ღვთის სახე-ხატად,
ვერას დაგვაკლებს ეშმა და მავნე,
თუ გადარჩენის დავაცხობთ ქადას,
ღმერთო, ვერა ვცნობ ჩემს თავს და მიხსენ,
მომმადლე ნიჭი, წავართვა მადა
ქვეყნის მაქცევართ, იტეხდნენ კისერს,
მტერი ვერაგი დავტოვო სახტად.
No comments:
Post a Comment