ყველას ატყვია სამშობლოს დაღი!

მოისარს, მხედარს, გლახაკს თუ მდიდარს,
ყველას გვატყვია სამშობლოს დაღი,
თუკი არ ზრუნავ საქართველოსთვის,
ვით გაგეღება სამოთხის ბაღი?!

დაიბადაო ბეთლემს იესო

აუწყა მწყემსებს ანგელოზთ კრებამ,
დაიბადაო ბეთლემს იესო,
სიყვარულით და სიმდაბლით მოსულს,
ლახვარით მკერდი დაუხიესო.
აჰკიდეს ჯვარი, ცოდვები კაცთა,
მხსნელი თვალთმაქცად მიიჩნიესო,
ვერ გაარჩიეს ბნელში ნათელი,
კეთილს ბოროტი შეამთხვიესო.
ზაკვით აროკდა მდაბიოთ კასტა,
ეკლის გვირგვინი დააბნიესო,
ზეცად ამაღლდა უნეტარესი,
სიკეთის მთესი, დიდი იესო.

სვეტიცხოველი (სიმღერა) შეასრულა მაია სიჭინავამ

სვეტიცხოველი ერთია, ერთი

(სიმღერა)

ასახილველად გულის თვალთა

ვეწვიე მცხეთას,

იქ შევამზადე ყურძნის წვენი,

საამოდ უფლის

და როგორც სტუმარს, გავუშალე

კვერების სუფრა,

ქერუბიმების ფრთათა ნათელს

ემატა შუქი.

მტკვრის და არაგვის შესართავთან

დამწვარა ღამე,

ძირს დამხობილა წყვდიადი და

შეჰყრია ნათელს

და როგორც უწინ, სვეტიცხოველს

დაჰნათის ზეცა,

მსურს ვეამბორო სიყვარულით

მის სპეტაკ მანდილს.

მისამღერი:

სვეტიცხოველი გულია ჩემი,

სვეტიცხოველი რწმენაა ჩემი,

სვეტიცხოველი სულია ჩემი,

სვეტიცხოველი ერთია, ერთი.

29.05.2014 წელი

ამ ლექსზე სიმღერა დაწერა მაია სიჭინავამ

ზის ანგელოზი..

ყორღანი ადგას გმირთა საფლავებს,
ყველა ქვა, თითქოს, დედის გულია,
ვარსკვლავთ კრებული სიჩუმეს მალავს,
თეთრად ანათებს ღამეს, რულიანს.
უწვერულვაშო ჭაბუკი გმინავს, -
მონატრებია ომების ქარი,
ზის ანგელოზი და ნანას უმღერს,-
ლოცვებით ღმერთთან გახსნილა კარი.

მებაღე ხარ (სიმღერა)

გამაოგნა შენი ბაღის სილამაზემ, -
კვირტი კვირტში როგორ არის ჩაწნული...
მებაღე ხარ, კიბეს მაწვდი სამოთხიდან, -
გინდა ისევ გამახსენო წარსული...
მოიჭერი ნიავივით ოსტატურად, -
მაბრაზებ და სიყვარულით მანაზებ,
კაბადონი ლილისფერად მოსარკულა -
და პეშვებით გადმოგვაყრის ალმასებს...
ჩემში ისევ გაიღვიძა გაზაფხულმა, -
გამოვისხი ყვავილები ალუბლის...
უნაზესი ოცნებებით გათანგულმა
მზისფერებით დამაბერტყე წარსული..

წყალს გავატანე

ჭრილობებიდან მოჟონავს სისხლი,
შხამი მასვეს და მაჭამეს კაცთა,
ორგულს კედელზე გაუკრავს თვალი,
რომ ასაზრდოოს ბინძური კასტა.
მაგრამ ბოროტი გველივით ცურავს
და სასიკეთო არა აქვს ბოლო,
წყალს გავატანე როგორც სიზმარი, -
დევთა ლაშქარი დაიცავს გოდოლს.

პატარა ქალს

იები თვალში ჩაგიფენია,
მწვანე მინდორმა გათხოვა კაბა,
თმები ყანებად ჩამოგიშლია,
ნიავს რა სთხოვე, გვითხარი, რაღა?
თუ სიყვარულზე ნაზი ჩურჩულით
აუწყე მიჯნურს დადგომა ღამის,
გზას გაგინათებს ვარსკვლავთა კრება,
ნაზი ღიმილი გაგიპობს ბაგეს.

სოფოს!

ალისფერია შენი ტუჩები
და თავთუხები თვალებში გიკრთის,
ნიავმა ნამი მძივად აკინძა,
რომ დაგვანახოს  ღიმილი ცისკრის.

წუხელის წვიმდა...

წუხელის წვიმდა, ტიროდა ზეცა,
მუქი ფერები მიჩანდა თვალში,
ხელი გავუშვი სულის აკორდებს, -
წვიმის წვეთებთან აცეკვდა ქარში.

ნაწვიმარ ღრუბელს ვეხები ხელით

ნაწვიმარ ღრუბელს ვეხები ხელით,
მიწაზე ცრემლად ცამ რომ დამტოვა...
იასამანმა მაკოცა წყენით, -
ნუ დამტოვებო ნამდვილ მეგობარს.

ის მზე ჩემია, შენ რომ გიღიმის!

ის მზე ჩემია, შენ რომ გიღიმის.
სხივებს ფანჯრიდან შემოგაწოდებ.
ბაღში შემოსულს მოგართმევ იებს,
სევდით შვვმოსავ ცისფერ გაზონებს.
რომ ჩემი გულის იგრძნო ტკივილი,
შენს ლურჯ თვალებში მინდა ჩავყვინთო...
ფანჯრიდან სხივებს შემოგაწოდებ
და ჩემი სუნთქვით სულსაც გაგითბობ.