იღვიძებს ქუჩა ბეჭდალეწილი,
დარდებისაგან ღამენათევი,
მოდის ოდესღაც გადახვეწილი,
კაცი, დამწვარი, როგორც სანთელი.
თან
მოაქვს სევდა გარდასულ დღეთა,
და თავის აბგას სინათლით ავსებს,
დღეს მზე უპყრია ძარღვიან ხელთა,
დღეს ხელისგულზე შვილიშვილს არწევს.
მაია დიაკონიძე
29.10. 2024 წელი
No comments:
Post a Comment