დედა
ამოვერცხლილი თვალებიდან
ჟონავს წვიმები,
უნებურ ცრემლებს მოიწმენდს და
შვილს ეტყვის ღიმით,
თუ დრო არა გაქვს, არ მოცდე და
არ ჩამოხვიდე,
არ გამიცივდე, შეიკარი
პერანგზე ღილი.
მანქანასთან მდგომ დედას შვილი
შეხედავს სევდით,
თვალით აზომავს ეზოს, ვენახს,
ნალიას ასგზის,
კარს გაიხურავს, შეაწუხებს გზად
ფიქრი ერთი,
დედა რომ წავა... ამ ყველაფერს
ექნება ფასი?!
მაია დიაკონიძე
30.09.2024 წელი
No comments:
Post a Comment