მონატრება (სატრფიალო)

მონატრება

ვთვლი, წყალობა არის ღვთისო,

შენკენ მთები ვაბილიკე,

თან გულს ვტუქსავ, რა მოგდისო,

ჩემივ თავი ვაქილიკე.

მთების ფერდობს შემოვყევი,

მოვიტოვე უკან ბარი,

რომ შემომხვდეს ახლა დევი,

მწამს, დამიცავს იახსარი.

კოპალაც ხმას მოაშველებს,

რომ დააფრთხონ ავსულები,

მათ იმედად ლაღად ვლიან

მთებში ტურფა ასულები.

გზად ყვავილებს ვეფერები,

ჩემს თმებში კი ცელქობს სიო,

მთა მაბრუებს, თუ მართლაა?!

ყველაფერი ლამაზიო!

მონატრება მემატება,

მეც ვამატებ ახლებს ძველებს,

თითქოს უკვე ცხადადა ვგრძნობ,

როგორა მხვევ წელზე ხელებს...

მაია დიაკონიძე

3.07.2024 წელი