შენი სიმშვიდე მაოცებს!
ჩემთვის არ გაიამინდა ,
გაბზარული ხმით ვმღერი
და ვეღარ ვიგებ რა მინდა,
ყველა თუ... არაფერი.
შენი სიმშვიდე მაოცებს,
მე წარამარა ვკრთები ...
ვეწვევი ღრუბლის სარეცელს,
გამომესხმება ფრთები.
შენ მეკითხები: - სადა ხარ?
მე კი გპასუხობ: — ცაში;
ღრუბელთა ტევრში მაქროლებს
ოცნების თეთრი რაში.
ჩემთვისაც გაიამინდა,
იადონის ხმით ვმღერი,
ახლაღა ვხვდები, რა მინდა,
ზეცა, — ლაჟვარდის ფერი.
ღაწვები შემეფაკლება,
დავემსგავსები აისს,
მზეს ნეტა რა დააკლდება,
თუ მეც ავანთებ მაისს.
შევერთო ღრუბლის ზეფირებს,
და ავირიო მათში,
განგებავ, შემაძლებინე,
ყაყაჩოდ ვიქცე მთაში.
მაია დიაკონიძე
15.05.2024 წელი
No comments:
Post a Comment