შენი სიმშვიდე მაოცებს! ამირან გოდერძიშვილის კომენტარით

 

საინტერესოა ამ ლექსის შექმნის ისტორია: ეს ლექსის პირველი ვარიანტია, ჯერ ეს დავწერე, შემდგომ - მეორე, გთავაზობთ ორივეს, რომელი ჯობია წიგნისთვის?!

შენი სიმშვიდე მაოცებს!

შენი სიმშვიდე მაოცებს,

შენ კი - სიგიჟე ჩემი,

ვეწვევი ზეცის სარეცელს,

გამომესხმევა ფრთები.

შენ მეკითხები: - სადა ხარ,

მე გეუბნები - ცაში,

მერანი ჩემი ქათქათა

ღრუბელთა ტევრში დაჰქრის,

თავბუდამხვევი სისწრაფით,

ჩამოვეშვები დაბლა,

ჩემი სიცოცხლის წამების

ხელახლა ვიწყებ ათვლას.

მაია დიაკონიძე

15.05. 2024 წელი

შენი სიმშვიდე მაოცებს!

ჩემთვის არ გაიამინდა ,

გაბზარული ხმით ვმღერი

და ვეღარ ვიგებ რა მინდა,

ყველა თუ... არაფერი.

შენი სიმშვიდე მაოცებს,

მე წარამარა ვკრთები ...

ვეწვევი ღრუბლის სარეცელს,

გამომესხმება ფრთები.

შენ მეკითხები: - სადა ხარ?

მე კი გპასუხობ: — ცაში;

ღრუბელთა ტევრში მაქროლებს

ოცნების თეთრი რაში.

ჩემთვისაც გაიამინდა,

იადონის ხმით ვმღერი,

ახლაღა ვხვდები, რა მინდა,

ზეცა, — ლაჟვარდის ფერი.

ღაწვები შემეფაკლება,

დავემსგავსები აისს,

მზეს ნეტა რა დააკლდება,

თუ მეც ავანთებ მაისს.

შევერთო ღრუბლის ზეფირებს,

და ავირიო მათში,

განგებავ, შემაძლებინე,

ყაყაჩოდ ვიქცე მთაში.

მაია დიაკონიძე

15.05.2024 წელი

ამირან გოდერძიშვილი

პირველი —- მშვენიერი და ლამაზი,

მეორე—- საოცრება და განუმეორებელი!!!

,,მზეს ნეტა რა დააკლდება,

თუ მეც ავანთებ მაისს”

ქალბატონო მაია,

მზეს სინათლე და სითბო უფრო მოემატა თქვენით და თქვენი მშვენიერი პოეზიით, და საერთოდ თქვენი შემოქმედებით!!!

ეს ლექსი კი ძალიან საყვარელია!!!