ცხოვრება

 ცხოვრების უდაბნო

(ძველი ლექსებიდან)

ალიკაპს ამოვდებ დღეებს და წავათრევ,

ძაღლივით ერთგულად მომყვება ყოველი,

ზოგი ჩემს ცხოვრებას დაამჩნევს ქარაგმებს,

ზოგს ახალ იმედად, ოცნებად მოველი.

მზეობას ვთამაშობ დაწურულ ღრუბლებში,

ღამეშიც დავეძებ სხივსა და ათინათს,

წვიმიან ამინდში ფასდება ყოველი,

და ვეღარ ვიმეტებ ამ დღეებს სატირლად.

ზღვის ქვიშა მახსენებს ცხოვრების უდაბნოს,

ზედ ყველა ნაბიჯი ტოვებდა ნაკვალევს,

მოვა ხვალ სიკვდილი გამხმარი, უწყალო

და უმოძრაობის შედეგსაც დამამჩნევს.

ბუნების შვილი ვარ, თუმცა ვარ წერტილი,

და მაინც დიდი ვარ, როგორც ეს სამყარო,

თვალებში ვაძინებ მზესაც და მთვარესაც,

მიწის და ჰაერის ვატარებ ავგაროზს.

მაია დიაკონიძე

5.08.2016 წელი