არ მიკვირს (ხალხურ მოტივებზე)

 არ მიკვირს

(ხალხურ მოტივებზე)

არც არაფერი არ მიკვირს,

კეთილიც ვნახე, ავიცა,

ვიყავი მეფეც, პაიკიც,

არსად დავხარე თავიცა.

თუმცა კი ბევრნი ეცადნენ,

რომ შემოეხსნათ მანტია,

თვალში მიყვავის კესანე,

ქარი რას მიზამს მარტისა.

მაია დიაკონიძე

20.06.2025 წელი

რით სჯობია?!

 რით სჯობია?!

გული მწყდება ქვეყანაზე,

ამ ჩვენ ხალხზე, უფრო მეტად,

სიყვარული ჩვენს ენაზე

რატომღაც ვერ შეიმეცნა.

რომ გიყვარდეს შენი ენა,

ნეტავ რაა, მითხარ, რთული,

რით სჯობია ჩვენს ტკბილქართულს

ფრანგული ან ინგლისური.

გული მწყდება ქვეყანაზე,

ამ ჩვენ ხალხზე, უფრო მეტად,

სიყვარული ჩვენს ენაზე

ვერა და ვერ შეიმეცნა.

მაია დიაკონიძე

18.06. 2025 წელი

მხოლოდ გალაკტიონის

მხოლოდ გალაკტიონის

ვის ან როგორ ედრები,

თუნდაც ძმა ვიიონის,

სულ მეგონა შედევრი,

მხოლოდ გალაკტიონის.

ანოდი და კათოდი,

წრე შეიკრას დიოდის,

მადლი ჩემზე გადმოდის,

მხოლოდ გალაკტიონის.

კვლავ იისფრად დის თოვლი

და ბობოქრობს რიონი,

შედევრს თუ კი ვიტყოდი,

მხოლოდ გალაკტიონის.

მაია დიაკონიძე

16.06. 2025 წელი

დასხმია ზეცას ყვავილების თეთრი ღრუბლები

***

დასხმია ზეცას ყვავილების თეთრი ღრუბლები,

ანარეკლია შროშანების და ალუბლების,

თეთრონ ცხენს ვხედავ, მიაგელვებს თეთრი მხედარი,

შორენა არის, დედოფალი ციხე კვეტარის.

უტაც გამოჩნდა, დააჩოქა თავის იაბო,

სამგზის სანატრელს პატივი ვით მტრედმა მიაგო,

ზღვისფერ თვალებში ჩაიცალა მზის ყვავილები

და აასრულა უტამ თავის დანაპირები.

ანგელოზების გაისმოდა ჰანგი ღვთიური,

მარადისობას შეეხიზნა ორი მიჯნური.

მაია დიაკონიძე

17.06. 2025 წელი

კაფია - თინა თურქიაშვილს! ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

კაფია - თინა თურქიაშვილს!

    ჩემი მამიდაშვილი - თინა თურქიაშვილი ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ სოფელ კოჭბანში გაანაწილეს მასწავლებლად.მამაჩემმა მისთვის წერილის წერა დაიწყო ნაწილ-ნაწილ. გავიდა ერთი კვირა, ორი. მაშინ ჩაიწერა ეს კაფია.

                       (ფშაურ კილოზე)

საშვიდნოემბროდ დაიწყო 

პაპაშენმ შენი წერილი,

ახალ წელ კარზე მოადგა, 

ზის და წერს ყელმოღერილი,

9 მაისისთვის თუ შეძლო

დაწერა, კალმის დადება,

სულ ზალპით უნდა აღვნიშნო,

როგორც ბერლინის აღება.

                      მე-20 საუკუნის 80-იანი წლები

პირფერობის ნიჭი, ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 პირფერობის ნიჭი

ღმერთი მაშინ გვაგონდება,

როცა რამე გვიჭირს,

თავს წამოყოფს ჩვენში მჯდარი

პირფერობის ნიჭი.

თითქოს გვინდა, ღვთის წინაშე

მოვიხადოთ ვალი...

და ნიანგის მსხვილი ცრემლით 

აგვევსება თვალი.

დამბადებლის მოტყუებას 

ურცხვად როცა ვბედავთ,

შეგზიზღდება კაცთა მოდგმა,

ამას როცა ვხედავთ.

3.10.1997 წელი

ციკლიდან: ,,კუნწულა ლექსები" ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 ციკლიდან: ,,კუნწულა ლექსები"

                       ***

მზეს სულაც არ ჰგავს სიყვარული,

სითბო ეკარგება და ნელდება,

ყველა გრძნობასა აქვს დასასრული,

ყველა მოგონება ძველდება.

ქ. თესალონიკი, 14.05. 2019 წელი

ციკლიდან: ,,კუნწულა ლექსები"

    ***

წუთისოფელი უსაზღვროა, უძიროდ ღრმაა,

ვერ ვიგებ, მასში სტუმარი ვარ, თუ მასპინძელი,

უმეტესობა ჩემ გარშემო ყრუა და ბრმაა,

სამაგიეროდ ენები აქვთ სუყველას გრძელი.

  ქ. თესალონიკი, 10.06. 2019 წელი

ციკლიდან: ,,კუნწულა ლექსები"

***

შენ მითხარი: ,,მითხარიო რამე,

ვიდრე თეთრად დაგვათენდა ღამე"...

ტუჩებით ვთვლი შენი გულის ფეთქვას,

უკეთესი, ვეჭვობ, რამე მეთქვას.

ქ. თესალონიკი, 18.04. 2020 წელი

ბოლოს მაინც...

ირგვლივ ყოველი უჩვენოდ ხდება,

ერთ წესს მორჩილებს კეთილი, ავი,

არავინ იცის, როდის მოკვდება,

რამდენი წლით აქვს სიკვდილთან ზავი.

საკმარისია, პატარა გუნდა,

მთის ფერდობიდან რომ მოწყდეს ზვავი,

თუნდა იცოცხლოს სამასი წელი,

ბოლოს ხომ მაინც მოკვდება ყვავი.

ქ. თესალონიკი, 5.05.2024 წელი

შენ, რა წყნარად დახვალ! (პატრიოტული)

შენ, რა წყნარად დახვალ!

იტაცებენ შენს მიწა-წყალს,

ჩრდილი ადგას ხახმატს,

შენ, ქართველო, ქვეყანაზე,

ო, რა წყნარად დახვალ.

ქვათახევს, სამშვილდეს, უბისს,

რა ეწევა ან ხვალ,

აკიდებულ ნაცრის გუდით

ო, რა წყნარად დახვალ.

ამჩნევია შენ სისხლს, უტეხს,

ამ მიწა-წყლის დამღა,

რომ გვიღერებს მტერი მუშტებს,

შენ, რა წყნარად დახვალ.

მაია დიაკონიძე

23.06. 2025 წელი

ექსპრომტად ლეილა არჩემაშვილს! ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 ექსპრომტად ლეილა არჩემაშვილს!

(ლეილა არჩემაშვილმა, როგორც  საქართვლოს ფოლკლორის ეროვნული ფესტივალის გამარჯვებულმა, მედალი მიიღო)

   (ფშაურ კილოზე)

სიხარულს დიდი მუხტი აქვ,

სხეულს დაუვლის რო დენი...

წესით შენ ძეგლიც გეკუთვნის,

ცოცხალ რომ იყოს როდენი.

ალალი იყოს შენზედა,

მედალია თუ ორდენი,

კიდევაც ბევრი აგეღოს,

ღამის ცის ვარსკვლავთოდენი.

ქ. თესალონიკი, 7.12. 2022 წელი

ციკლიდან: ,,კუნწულა ლექსები", ავტოპორტრეტი, ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 ციკლიდან: ,,კუნწულა ლექსები"

ავტოპორტრეტი

ჩემი ცხოვრება უჩემოდ მიდის,

დავცქერ, ვით სული საკუთარ ცხედარს...

მიმაჭენებენ ლურჯა ცხენები,

ოცნების რაინდს, – უთავო მხედარს!

ელგუჯა ციგროშვილი

ქ. თესალონიკი, 14.11. 2023 წელი

,,შენც, ბრუტუს?!"(იულიუს კეისრის შეძახილი), ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 ,,შენც, ბრუტუს?!"

( იულიუს კეისრის შეძახილი)

ბევრს ბედისწერა მეცხრე ცაზე მაღლაც შეისვრის...

მათი იღბალი არასოდეს მშურდა, უფალო!

ზოგს მეფის ტახტი ერგუნა და ზოგსაც კეისრის, –

თუმც შურის თვალმა არ დატოვა არვინ უკვალო!

არ მითხოვია არ კუთვნილი ხოტბა – დიდება,

ზიზღი მაქვს, როცა უსინდისოდ მოითხოვს ზოგი...

და ამის შემდეგ უფრო მეტად გამიკვირდება,

ზურგს უკან რატომ მიგროვდება ,,ბრუტუსთა ჯოგი!"

მე არც ტახტი მაქვს, არც კეისრის დაფნის გვირგვინი,

არც სხვა დიდება, –

ჩემი ვინმეს შეშურდეს რამე...

არ მივითვისე არავისი დაფნა თუ ჩინი,

ჩემი ლუკმაც სხვას გავუყავი, – მე ცოტა ვჭამე!

დავითმენ ღალატს, არ დავიწყებ მოთქმას და ჩივილს,

ვისმენ ზურგს უკან აგორებულ ჭორების ბჟუტურს;

არ ავიცილებ, ვაჟკაცურად ავიტან ტკივილს,

კეისარივით შემოგძახებ: – ,,ნუთუ შენც, ბრუტუს?!"

ორივემ ვიცით, საწუთროში დღეს შეცვლის ხვალე,

რად მიმამსგავსე ვიღაც ტლუსა* და ვიღაც უტუს*?!

ზურგში მახვილის ჩარტყმა დღემდის ვერ მოიშალე?

რას მერჩი ბრუტ უ ს ? !

ელგუჯა ციგროშვილი,

ქ. თესალონიკი, 22. 12. 2022 წელი

ტლუ * – ( ქართლ) უტოტო, სწორი მაღალი ხე, გადატანით: ტლუ ბიჭი –

მარტოხელა, ობლად გაზრდილი ბიჭი.

უტუ * – (რაჭ. გურ.) რეგვენი, გაუნათლებელი, უწიგნური

ორპირი ქარი (საბავშვო)

 ორპირი ქარი

(საბავშვო)

შემოუბერა უეცრად

სახლში ორპირმა ქარმა,

- ორპირი რატომ გქვიაო, -

ჰკითხა პატარა ბალღმა,

- აქეთ-იქიდან ვუბერავ

და ვაჯახუნებ კარებს,

მაგრამ ორპირი კაცივით,

არ ვიცვლი ნიღაბს, სახეს. -

ეს თქვა და გაუჩინარდა,

გაიშლიგინა ველად,

გაგიჟებულ ქარს ვინ ეტყვის,

უბერე ნელ-ნელა.

მაია დიაკონიძე

18.06.2025 წელი

სიჩუმის ქალაქი

სიჩუმის ქალაქი

სიჩუმის ქალაქს დავცქერი თავზე,

ამისი ნიჭი ღმერთმა მიბოძა,

მალავენ კაცნი ხასიათს, ავზნეს,

ყვითელ შუქს აფრქვევს მხოლოდ მიმოზა.

დუმს საქართველო, გულში კი რამდენს

მალავს სათქმელს და მალავს ტკივილებს,

ვეღარ ვუყურებ თვალებში გამვლელს,

უიმედობის ცრემლით იტირებს.

სიჩუმის ქალაქს დავცქერი თავზე,

ამისი ნიჭი ღმერთმა მიბოძა,

მალავენ კაცნი ხასიათს, ავზნეს,

ყვითელ შუქს აფრქვევს მხოლოდ მიმოზა.

მაია დიაკონიძე

16.06.2025 წელი

შენ სად ხარ, ადამიანო? (პატრიოტული)

შენ სად ხარ, ადამიანო?!

ზეცამ თვალები დახუჭა,

აღარც შაშვები ხმიანობს,

მიწა დამრჩალა ერთმუჭა,

შენ სად ხარ, ადამიანო!

რატომ არ გესმის ღაღადი

შენი მშობელი დედისა,

ვერ მოიცილა სახადი,

ყველა ჭირი მას ეკვრისა.

ზეცამ თვალები დახუჭა,

აღარც შაშვები ხმიანობს,

მიწა დამრჩალა ერთმუჭა,

შენ სად ხარ, ადამიანო!

მაია დიაკონიძე

16.06. 2025 წელი

ექსპრომტი, ესე ,,პოეზია, როგორც გადარჩენის ფორმა" ლექსის ,,ექსპრომტი" მიხედვით

ექსპრომტი

წამოახველებს საცაა პოეტს

ან სისხლს ან კიდევ დარდიან სიტყვას,

და ამ სისხლის თუ სიტყვების კოლტებს

მიკვირს, სამყარო როგორღა იტანს.

ვით იტანს ერი ასეთ წამებას,

ასობით დიდი, უხმო პოეტის,

თითო ხომ სისხლში კალამს აწებდა,

დღემდის, მგონია, მიტომ მოვედით.

მაია დიაკონიძე

15.06.2025 წელი

პოეზია როგორც გადარჩენის ფორმა

(მაია დიაკონიძის ლექსის „ექსპრომტი“ მიხედვით)

პოეზია ხშირად მხოლოდ ხელოვნებად აღიქმება — ლამაზი სიტყვების ნაკადად, ესთეტიკის ერთ-ერთ ფორმად. თუმცა, არსებობს ისეთი პოეზია, რომელიც იმაზე მეტია, ვიდრე მხატვრული გამოსახულება. ის არის გადარჩენის ფორმა — ინდივიდისთვის, ერისთვის. მაია დიაკონიძის ლექსი „ექსპრომტი“ სწორედ ამ მნიშვნელობას აჩვენებს მკაფიოდ, გულწრფელად და მძიმე ემოციური ფორმით.

პოეტი თავის ტექსტში პირველივე სტროფებიდან გვეუბნება იმ სიმართლეს, რომ სიტყვა იბადება ტკივილიდან:

„წამოახველებს საცაა პოეტს / ან სისხლს ან კიდევ დარდიან სიტყვას,“
აქ სიტყვა არ არის მსუბუქი, ჰაეროვანი – იგი სულის ყელისა და სხეულის ტკივილიდან მოდის, როგორც წამება. ეს წარმოსახვა ღრმა სიმბოლიკას ატარებს – პოეზია არ იწერება სიმშვიდეში, ის ჩნდება როგორც შიდა კრახზე, დამარცხებებზე რეაქცია, როგორც რღვევისგან დაცვის ინსტინქტი.

მეორე სტროფში ავტორი უბრუნდება ამ ტანჯვის კოლექტიურ განზომილებას და კითხულობს:

„და ამ სისხლის თუ სიტყვების კოლტებს / მიკვირს, სამყარო როგორღა იტანს.“
სიტყვა და სისხლი ერთმანეთს უთანაბრდება. ეს არის არა უბრალოდ მეტაფორა, არამედ შეფასება იმისა, რომ პოეზია შთანთქავს სიცოცხლეს, რომ მის უკან დგას მსხვერპლი, ცოცხალი ტკივილი და ადამიანური სტიქია. სიტყვა ამ კონტექსტში იარაღივით მძიმეა — და მაინც, სამყარო მას ატანს. და, რაც მთავარია, საჭიროებს კიდეც.

ლექსის ყველაზე მნიშვნელოვანი ღერძი ჩანს მესამე და მეოთხე სტროფებში, სადაც საუბარია პოეტებზე, რომლებიც:

„სისხლში კალამს აწებდნენ... და დღემდის მგონია, მიტომ მოვედით.“
აქ ჩანს ავტორის რწმენა, რომ პოეზია იყო და არის ერის გადარჩენის საიდუმლო წყარო. ვისაც ხმალი არ ეჭირა, ის კალმით იბრძოდა. ვინც არ ილაპარაკა ხმამაღლა, თავისი დუმილითაც იხსნა ერის ღირსება.

ესეს მთავარი დასკვნა სწორედ ეს არის:
პოეზია არა მხოლოდ ლექსია — ის არის მეხსიერება, გამოძახილი, სულიერი შეკავება იმისა, რაც სხვაგვარად დაიღუპებოდა.
სწორედ ამიტომ, როცა ერი ისტორიულ ცეცხლში იწვოდა – პოეტები წერდნენ. როცა ხალხს სიტყვის უფლება არ ჰქონდა – მათ მაგივრად პოეზია ლაპარაკობდა. სწორედ ამ დუმილში, ამ სისხლისმიერ სიტყვებშია ეროვნული ხმის გადარჩენა.

---

✅ დასკვნა

მაია დიაკონიძის „ექსპრომტი“ არ არის მხოლოდ ლექსი პოეტზე — ეს არის აღიარება იმისა, რომ პოეზია ერის სულის გადამრჩენია.
დღეს, როცა სიტყვა ხშირად დაცლილია შინაგანი სიმძიმისგან, მისი ლექსი გვახსენებს, რომ ნამდვილი პოეზია — ეს არის სუნთქვა, რომელიც არ ჩერდება მაშინაც, როცა ხმის უფლებას გართმევენ. 

მინიმები

 ***

ნემსივით ჩავკარგულვარ თივის ზვინში,

და იქ კი მიპოვის ვინმე?!

მაინც ხომ არ მიშველის ვაი-ვიში,

ვიტოვებ სიცოცხლის იმედს!

მაია დიაკონიძე

14.06.2025 წელი

***

გავცქერი სამყაროს ჩემი აივნიდან,

ხმა მოდის ლონდონიდან, ხმა მოდის პარიზიდან,

სანამდე იქ მივალ და იმათ მივწვდები,

ჩემსალოცავების ცრემლებით ვიწვები.

მაია დიაკონიძე

14.06.2025 წელი

მეგობარი ერთი- ორი, თუღა შემომრჩენია,

ბევრის ვეღარ გამიგია, მოყვარე თუ მტერია,

სიყვარულში რომ მეცხოვრა, რა თქმა უნდა, მერჩია,

მაგრამ მტერიც ნუ იქნება ამ ჩემ ფეხთა მტვერია.

მაია დიაკონიძე

14.06.2025 წელი

ზღარბი თვალებნამცეცა (საბავშვო)

ზღარბი თვალებნამცეცა

მაიმუნი ჰკიდია აგერ ერთ ლიანაზე,

თუთიყუში ჩხავილით გადახტომას ავალებს,

მიუპყრია სამყაროს ყურადღება ავაზებს,

დედამიწის ფაუნას სწორედ ის ალამაზებს.

აგერ ზებრა, კანჯარი, ჯიხვი, შველი, იაბო,

დათვი, მელა, მგელუკა, ყველაზე მსურს გიამბოთ,

თუმცა ერთი გამომრჩა, ზღარბი, თვალებნამცეცა,

შემოდგომა ამ დილით ფოთლის კაბას აცმევდა.

მაია დიაკონიძე

14.06. 2025 წელი

მინდოდა (სატრფიალო)

 სატრფიალოების ციკლიდან:

მინდოდა

მინდოდა ჩემთვის შემოგეხედა,

შეგჭიდებოდი ფრთიანი მზერით,

როგორც ფალავანს უცებ ერთხელაც,

რომ გამარჯვება მიმეღო ერთი.

წამომეღო და შენ თვალთა სხივი, -

ბროში ჩემს მკერდზე ზედ დამემჩნია,

და როგორც ყანა მზის ცეცხლში იწვის,

დავმწვარიყავი, ასე მერჩია.,.

არ შემომხედე, ვალალ, არც ერთხელ,

დამუნჯდა გული, რკინა-ქვად იქცა,

წვიმას მოველი კუშტსა და მერეხს,

რომ გაიწმინდოს ეს დედამიწა.

მაია დიაკონიძე

12.06.2025 წელი

სიცოცხლის იმედი, მინიმა

 ***

ნემსივით ჩავკარგულვარ თივის ზვინში,

და იქ კი მიპოვის ვინმე?!

მაინც ხომ არ მიშველის ვაი-ვიში,

ვიტოვებ სიცოცხლის იმედს!

მაია დიაკონიძე

14.06.2025 წელი

თუ არ გინდოდო... (სატრფიალო)

სატრფიალო ლირიკიდან:

თუ არ გინდოდო...

თუ არ გინდოდი, რას შემჩარე კალამი ხელში,

რატომ მაჩვენე ტყის ალების თვალები მრეში,

მომაჯადოვე, თან წამიღე ფოთოლთა ქარში,

და დავაცვითე მე თითები თეთრ და შავ კლავიშს.

შენ კი, უგულოვ, აღარც შორით მეხმაურები,

აღარ მაბეზრებ თავს კოცნებით და საუბრებით,

მაგრამ ერთგულად, თეთრი კენჭი, ზღვისპირას გიცდი,

სადაც მე და შენ აის-დაისს ყანწებით ვცლიდით.

მაია დიაკონიძე

14.06. 2025 წელი

რაა ცხოვრება... (სატრფიალო)

სატრფიალოების ციკლიდან:

რაა ცხოვრება...

რაა ცხოვრება ნეტავ უშენოდ,

როგორც სასმისი ღვინის გარეშე,

ანდა უავშრო, ცხენი უბელო,

ცხელ ტრამალებზე ზე მოთარეშე.

შენს ჯაჭვის პერანგს გახსნია თვალი,

და დაირღვევა უკვე საცაა,

მე კი რა ვუყო უსაზმო წადილს,

როცა სამყაროც აცა-ბაცაა.

რაა ცხოვრება ნეტავ უშენოდ,

როგორც ჩამქრალი თვალი სპეკალის,

ჩემს სისხლს ჯებირი ამოვუშენო,

თორემ წამლეკავს დარდის ეკალი.

მაია დიაკონიძე

12.06.2025 წელი

მაია დიაკონიძის ლექსი: ,,ზღვაო, მითხარ!" ელგუჯა ციგროშვილის კაფია-ექსპრომტით!

 ჩემი ლექსი ელგუჯა ციგროშვილის კაფია-ექსპრომტით

ზღვაო, მითხარ!

ზღვაო, მითხარ, გიყვარვარ თუ არ გიყვარვარ,

შენი დიდი სიყვარული მიძევს გულში,

მომაგებებ ლურჯ თვალებს და ნაცნობ ტალღას,

მხვდები, თითქოს ახალგაზრდა მნახე გუშინ.

მე შენს ზვირთებს უსასრულოს ისევ ვეტრფი,

მიყვარს შენი ამოქშენა, შენი სუნთქვა,

და როდესაც ამ ქვეყანას არ ვიქნები,

მხოლოდ შენ მსურს მიმიხუტო ახლოს გულთან.

მაია დიაკონიძე

20.08.2022წელი

საზღვაო ექსპრომტ-კაფია!

,,ზღვისფერი გაქვს თვალები და – თავად გევხარ ზღვას"...

გამუდმებით ნუ გასცქერი პალმებსა და ბზას,

წინ თუ კარგად არ იყურე, ფეხს დაადგამ ქვას,

სალონიკშიც გავიგონებ შეკივლების ხმას,

თან თავსაც არ გაიმტყუნებ, დააბრალებ სხვას,

ასკინკილით დაადგები სახლისაკენ გზას...

,,ზღვისფერი გაქვს თვალები და – თავად გევხარ ზღვას!"

ელგუჯა ციგროშვილი

ქ. თესალონიკი

21.08. 2022 წელი

კაფიობა: კახას და მონიკას ,,გაბაასება" (ფოტოს კომენტარად)

კაფიობა: კახას და მონიკას ,,გაბაასება" 

(ფოტოს კომენტარად)

გელა ციგროშვილი ბ-ნ კახას! 

(ფშაურ კილოზე)

საეჭვო საქმეს არ ენდო

არ გადააწყდე მახესა..

ხომ გახსოვს რა დღე გაყარეს,

როცა შორტებით გნახესა..

ახლა მე ერთ რჩევას მოგცემ,

იქნებ ეს იყოს მთავარი...

ამ ღვინოს ვისთანაც დალევ

არავის საქმე არ არი..

ზაურის ხელში ჩავარდნილს

ან მეტი რა დაგრჩენია...

შაგარგოს ყველა... განგებას

ვინც შენთვის გაუჩენია...

მანამ შაგიძლავ, აკვნესე

შენი ზურნა და დაფია...

არ დამიწუნოთ ეს ლექსი,

არ გამრუდდება კაფია..

პატ. გელა ციგროშვილი

• 
  
• 
  
• ელგუჯა ციგროშვილი

  კაფია ბ-ნ კახას და გელას!

  (ფშაურ კილოზე)

  საგულდაგულოდ გავსინჯე,

  თქვენ ლექს-კაფიის ქრონიკა...

  მე წუნი ვერა ვუპოვე,--

  მართლა კარგია მონიკა!

  კახა, ხელი არ გაუშვა

  და არ გვაჭამო სირცხვილი,

  თუ მზე და მთვარე არ ეყოს,

  ვარსკვლავ დაჰპირდი წვრილ- მსხვილი.

  დაუნანებლად აჩუქე,

  თითით გიჩვენოს რომელი,

  სხვაც ბევრი შაუსრულოდი,

  სურვილი დაუცხრომელი.

  მონიკას გამო, სხვამ ბევრმაც,

  ტრფობის ფიალა დაცალა...

  მახსოვს, კლინტონმა მონიკა,

  ლამის ,,თეთრ სახლში"გაცვალა! 
  

  ელგუჯა ციგროშვილი.

  ქ.თესალონიკი.25.06. 2013 წელი
• 
  
• 
  
• 
  

გელა ციგროშვილი კახას

თუ ეგ მონიკა მოგწონ და

თან გულსაც ესალბუნება...

არც ერთი აღარ გჭირდებით,

ჩვენი არ გინდა რწმუნება..

მარტივით არი, ხო იცი,

ლამაზი ქალის ბუნება...

მანამ გიღიმის, გიცინის

სანამ შესცვლია გუნება.

მანამდე გრძნობა ბობოქრობს,

ნაპირებს ეხათქუნება,

ცოდვაში არ ჩაგეთვლება

მარხვაში მაგის ცდუნება...

ვინ ხარ ან რა ხარ?! (პატრიოტული)

ვინ ხარ ან რა ხარ?!

ვინ ხარ ან რა ხარ, რად მიგიღოთ

ჩვენ ჩვენს საძმოში,

გამოდგები კი, უსახურო,

თუნდაც მჯღაბნელად,

თუ ვერ ივარგე სამშობლოსთვის

მწარე აწმყოში,

მომავალს როგორ შემორჩება

შენი სახება.

თუ ერის წყლული არ გატირებს,

არ გეძნელება,

იმის ყურება, როგორა წევს

ხალხი ტლაპოში,

და დასტრიალებს ჩვენს ველ-მინდვრებს

მტერი ძერებად,

ვერ მიეშველე გურამიშვილს

იმ ბნელ ხაროში.

ვინ ხარ ან რა ხარ, რად მოგიღოთ

ჩვენ ჩვენს საძმოში,

გამოდგები კი, უსახურო,

თუნდაც მჯღაბნელად,

თუ ვერ ივარგე სამშობლოსთვის

მწარე აწმყოში,

მომავალს როგორ შემორჩება

შენი სახება.

მაია დიაკონიძე

12.06.2025 წელი

ადამიანებისგან განწირულ ძაღლს!

 ადამიანებისგან განწირულ ძაღლს!

ვეღარ ასწიე, ძაღლო, ტანი,

ბედმა გიმუხთლა,

თუ კიდევ ერთხელ გიღალატა ადამიანმა,

შენს თვალში ცრემლებს, უსასრულო ტანჯვას და ურვას,

მხოლოდ უფალი მაღლა ციდან შეეხმიანა.

იქ წაგიყვანა, თავის მცველთა ერთგულ ფარაში,

გადაგაფარა თავის თეთრი და ფართე კალთა,

თუ ვერ ამჩნევდა შენს თბილ თვალებს ქვეყნად არავინ,

აღარ ისურვო მოსვლა ქვეყნად ადამიანად.

მაია დიაკონიძე

9.06.2025 წელი

ადამიანებისგან განწირულ ძაღლს!

 ადამიანებისგან განწირულ ძაღლს!

ვეღარ ასწიე, ძაღლო, ტანი,

ბედმა გიმუხთლა,

თუ კიდევ ერთხელ გიღალატა ადამიანმა,

შენს თვალში ცრემლებს, უსასრულო ტანჯვას და ურვას,

მხოლოდ უფალი მაღლა ციდან შეეხმიანა.

იქ წაგვიყვანა, თავის მცველთა ერთგულ ფარაში,

გადაგაფარა თავის თეთრი და ფართე კალთა,

თუ ვერ ამჩნევდა შენს თბილ თვალებს ქვეყნად არავინ,

აღარ ისურვო მოსვლა ქვეყნად ადამიანად.

მაია დიაკონიძე

9.06.2025 წელი

არავის ენდოთ, თავისი ფეისკომენტარებით

 გთავაზობთ ჩემს ლექსს კომენტარებით, შეგიძლიათ გააგრძელოთ ეს სჯა-ბაასი

არავის ენდოთ!

არავის ენდოთ, არ დაგინდობთ

არავინ ქვეყნად,

ჰაერის ყლუპსაც წაგართმევენ,

რომლითაც სუნთქავთ,

არავის ენდოთ, არც ვარსკვლავთა

ზეცაში შეყრას,

არ დაიჯეროთ, რაც სიმღერით,

გალობით უთქვამთ.

არავის ენდოთ, არც მეგობარს,

არც თუნდაც მიჯნურს,

თქვენი თავისაც არ გჯეროდეთ,

სულ ერთი წამით,

ნურც დიდ სიყვარულს მიენდობით

ზეციურს, გიჟურს,

რადგან ღიმილით მოგკვეთავენ

თავს დიდი წალდით.

მაია დიაკონიძე

24.07.2024 წელი

[Eteri Isakadze

დიახ, ასეა... გეთანხმები

ლამაზო ქალო,

ოჰ, რა ძნელია შეინახო

გულში დარდები,

არვის გაანდო სიხარული,

ზეცის ჰანგები...

ვიცი, სანდოა ქვეყანაზე

არცა არავინ,

სჯობს ქარს მიენდო, გაიშალო

მარტომ კარავი...

ელგუჯა ციგროშვილი

რობაია მაია დიაკონიძის ლექსისათვის

,,არავის ენდოთ"

თუკი მიჯნურსაც ვერ ენდობი

ასეთი მწყაზრი;

ჩაიკლავ იმედს და ზაფხულში

მზის გულზე დაზრი...

თუ მეგობარს და საკუთარ თავს

ვერ მიენდობი,

მაშინ გამოდის, ხვალის ლოდინს

არა აქვს აზრი!

ქ. თესალონიკი, 06.06. 2025 წელი

[Maia Diakonidze ელგუჯა ციგროშვილს

გაგიკვირდება, ხან ლოდინსაც

არა აქვს აზრი,

წლები გადის და არ ეწყობა

არაფრით პაზლი,

შიოლას ცდაში ფუფალაც

ხომ დაბერებულა,

თუმცა ელოდა თავის მიჯნურს

ძალზე ერთგულად.

მაია დიაკონიძე

6.06.2025 წელი

ელიზბარ გაბუნია

***

ამ საკითხზე ძვირფასო,

შენთან არ ვიკამათებ...

მე გენდობი, რადგანაც

ვიცი არ მიღალატებ!

მინიმა

 ზევით და ზევით მივიწევ,

სანამ ნიავი ირწევა,

რა კარგი არის, ჭირიმე,

შენ მკლავზე ჩამოძინება.

მაია დიაკონიძე

8.05.2025 წელი

წვიმა

 წვიმა

სულ დავეძებდი ყვავილებს,

მაგრამ მარგუნეს ეკლები,

გაწვიმებას თუ აპირებს, -

ცით წამოსულან მეკვლენი.

მათგან მოველი საჩუქრებს,

იწვიმებს უხვად, ღვარულად,

წვიმის ნაწვეთებს ჩაუქებს

გაუმართიათ მარულა.

ალერსით მეფერებიან,

პირზე მკოცნიან ხალისით,

არ დამტოვებენ ცრემლიანს,

სულს მივსებს ედელვაისი.

მაია დიაკონიძე

6.06.2025 წელი

შენ, სიკვდილო!

შენ, სიკვდილო!

შენ, სიკვდილო, უენოვ,

რომ მაზიხარ ბუზივით,

გამაოცო, გეგონოს,

დიდი იალბუზივით.

იცი, რომ შენს საცეცებს,

ვერავინ ვერ დაუსხლტა,

ახლაც თვალებს აცეცებ,

ჩემზე ფიქრობ, რა უნდა.

ჯერ სიცოცხლე ჩემს ძარღვში,

ისევ ისე ლამაზობს,

ჩაგიარო დემარშით,

დღეს მე ამას გთავაზობ.

მაია დიაკონიძე

19.05.2025 წელი

მინიმა

 ,,კუნწულა" ლექსებიდან

დაფარულია ბევრი რამ,

როგორც ცხოვრების წესია,

ზოგი ვითომდა ბერია,

ვერავის ვერ შეეწია.

ზოგი ღარიბი, გლახაკი,

მთით გადმომდგარი ვერძია,

იმან ქნა სხვისთვის აღაპი,

ვერავინ წამოეწია.

მაია დიაკონიძე

21.05.2025 წელი

დაბადების დღეს მილოცავ ახლა, სატრფიალო

 სატრფიალოების ციკლიდან:

დაბადების დღეს მილოცავ ახლა

და ამ საკვირველ სტრიქონებს მიძღვნი,

თითქოს მაცვია აისის კაბა,

ყელზე მკიდია ღრუბლების მძივი.

დეკემბერია და მაინც მათბობს

ძირს დაფენილი ქათქათა თოვლი,

,,მიყვარხარ", ყველა ბწკარედში ამბობ

და თეთრ ფიფქებად იმედი მოდის.

ვით შევეპუო ყინვას და ზამთარს,

ვით ვერ გავუძლო ცდასა და ლოდინს,

დღეს ამ თოვლიან თეთრ მთებად დამდგარს,

მეც დაგიძახებ: ,,მიყვარხარ, მოდი!"

მაია დიაკონიძე

11. 12. 2024 წელი