ლექსები : February 2019

Monday, February 25, 2019

სასაფლაოზე (მინიატურა)

მამა-შვილი ზევით-ზევით მიუყვება ბილიკებს.
- მამა, მამა, შეხე, რამდენი ახალი საფლავია, - ყვირის გოგონა,
- ლტოლვილების სასაფლაოა, - უკან არ იხედება, ისე პასუხობს კაცი.
- მერე, ლტოლვილები ასე ხშირად კვდებიან?! ჩემს კლასშიც ბევრი ლტოლვილია, იმათაც რამე მოუვათ? - ჩაფიქრებული სახით კითხულობს გოგონა.
- არა, იმათ არაფერი მოუვათ, დიდებს არ სწყალობს ბედი, იმედი აღარა აქვთ, რომ თავის კუთხეს ნახავენ, - განმარტავს მამა.
- მერე, ამიტომ კვდებიან? - არ ისვენებს ბავშვი.
- დარდი კლავს ადამიანს, დარდი, ტკივილი, - ამბობს მამა და მშობლების საფლავზე ჭიქებს აწყობს.
- მოვედით!- ეუბნება გოგონას. გოგონა საფლავზე მდგარი კვიპაროსის ტოტებს ეფერება.
- მამა, ბებია გვხედავს ახლა? - ეკითხება მამას.
- კი, გვხედავს.
- ყველაფერი იცის?
- იცის,- გაისმის პასუხი.
- ისიც იცის, აქ რომ შენთვის სასაფლაო ააშენე?
- იცის, ჩემო გოგონა, ყველაფერი იცის,
- იმასაც ხედავს, რა ლამაზია ეს სასაფლაო, მარმარილოებით გააკეთე ხომ, ქუთაისიდან ჩამოიტანე? ბებიაც ქუთაისელი იყო, არა?!
- კი, ასეა!
- სახლში რომ ყველაფერი დანგრეულია და დედა ბრაზობს, ისიც იცის? აკი, ბებია სულ გეუბნებოდა, საფლავში ისე არ ჩამიშვა, სახლში რემონტი არ გააკეთოო. ნეტავ, ახლა რას ფიქრობს?!
მამას თითქოს ხმა ჩაუწყდა, ბავშვისთვის ხმა არ გაუცია. საქმიანობა განაგრძო, პარკიდან საჭმელი ამოიღო, პლასტმასის თეფშებზე გაანაწილა, ღვინის ბოთლები მიწაზე დააწყო.
- ვის უნდა აჭამო?! სამსახურში არ უნდა წაგეღო?- კითხულობს ბავშვი.
- ზოგჯერ მკვდრებთან სადილობა სჯობს, ცოცხლებთან ჭამას, - ხმადაბლა წარმოთქვა კაცმა. ღვინო ჩამოასხა, დაილოცა, მოსვა, დანარჩენი საფლავების თავებთან მიასხ-მოასხა.
გაირინდა, საფლავთან ახლოს ჩაცუცქულ ძაღლს დაუწყო ცქერა.
- მოდი, პატარა, საჭმელი გაჭამო, - თავისთან უხმო, მოეფერა.
- რა ლამაზი სასაფლაოა, მამიკო, ეს შენი სახლი იქნება, რომ მოკვდები? ბებია რომ გეუბნებოდა, შვილებს სახლები აუშენეო, ასეთები უნდა აგვიშენო?! - ტიტინს განაგრძობდა გოგო. კაცი ჩამოჯდა საფლავის კიდეზე და თავი ხელებში ჩარგო . გაირინდა.
დიდხანს დახტოდა პატარა გოგონა მარმარილოს ფილაქნიდან ფილაქანზე, ბოლოს ისევ წინაპრების საფლავზე გადაინაცვლა, კვიპაროსის ტოტს ჩასჭიდა ერთი ხელი, მეორეთი მამას მოეხვია, სიცივე იგრძნო. მამის გვერდზე ჩამოჯდა და ატირდა.
-

წავიდა...

წავიდა, თითქოს აქ არც ყოფილა, არ მივაცილე აღარც კარებთან,
და რომ მეგონა, მართლა ვუყვარდი, თურმე, აქ ყოფნა იყო მზადება,
რომ წასულიყო საით, არ ვიცი, და აღარც მინდა, რამე ვიცოდე,
ჩაჟანგულ მახვილს გასვლია ყავლი, ნაჩხვლეტი წვეთავს, ავსებს ღიობებს,
რომ ტკივილებმა უწამლოს სულსაც, დაჭრილს, დაფხრეწილს ათას ნაფლეთად,
არ გაიაროს ამ ტანჯვამ ფუჭად, აღარ დამჭირდეს სულის გახედვნა,
არ დაისეროს ღრუბლებით ზეცა, პირქუშ ნაფლეთებს დანით ავათლი,
რომ ბნელი ღამე არ შეხვდეთ სხვებსაც, მახედ არ ექცეთ ზეცის კარავი.

Sunday, February 24, 2019

დედას!

ტანზე მოგონებად მაცვივა დედას მოსასხამის ნაოჭი,
სულში შემოსული ღრჭოდან მათბობს იმის ხმა და სამოსი,
სანამ საპოვნელი გამხდარა, სანამ გაჭედილხარ ქაოსში,
ხელი შეახე და დადუმდი, ბაღში აღმოჩნდები სამოთხის.

თოვლის ამინდი უკვე არ არის

თოვლის ამინდი უკვე არ არის, მაგრამ იქნება კიდევაც დადგეს,
გააჟრიალოს რა იცი აპრილს, ნაავადარი ფიფქებით დაყრილს,
ვერას გაუგებ გაზაფხულს ამინდს, როცა წინ გიდგას სიგიჟე - მარტი,
ხან მოგასკდება ხორშაკი ქარით, ხან იმედებით აგავსებს ხვალის.
და სიგიჟეში ბერდება ბაღი, ქორწილის პეპლებს გაუდით ყავლი,
შეღვინდება და შემომწიფდება ხილი, ყანიდან ოქროსფერს გაცრის,
ისევ დადგება ზამთარი ავი, თვალებში ისევ ჩადგება სევდა,
ჩემთვის ამინდი სულ იგივეა, თეთრ ოქროშიაც სევდისფერს ვხედავ.

Saturday, February 23, 2019

სანამ გაზაფხულს ტანზე მოვირგებ

სანამ გაზაფხულს ტანზე მოვირგებ
და ზამთრის ამინდს გავკიდებ ქარში,
გარეცხილსა და ამოლამბულებს
თეთრი თოვლით და მიტკალი-ნარმით,
მანამ გალღვება გულში სიცივე,
ამოივსება ხევები შავი
და დაიძვრება ცივი ყინული,
მას გადაჰყვება უზომო დარდიც.

ჟღერს გაზაფხული, როგორც მუსიკა

ჟღერს გაზაფხული, როგორც მუსიკა,
აფეთქებულან ტყემლის კვირტები
და ათასობით მერცხლის ჭიკჭიკი
გულს მესახება, როგორც იმედი.
თოვლმა წაიღო დარდი, ნაღველი,
ჩამოძონძილა ზამთრის საცვალი,
გადაუმალავთ ხევებს ნაპრალში,
თითქოს ეს იყოს ზამთრის საცავი.
ხარბად იწოვენ ნექტარს ფუტკრები,
უმასპინძლდებათ ყველა ყვავილი
და სიმფონიას ვინც დირიჟირობს,
თუ გაგვაგონებს ბღავილს ხარირმის?!

Thursday, February 21, 2019

მე უცნობი ვარ

მე უცნობი ვარ და უცნობის სახე გვაქვს ყველას,
მხოლოდ დიდება გამოარჩევს კეთილს და ვერაგს,
ზოგს მაღლა აწევს, მიაყუდებს ამ ზეცის კიდეს,
რა არ გინახავთ დიდებული, თავს დაბლა ხრიდეს?

სევდა ბოგინობს

როცა შენს სულში სევდა ბოგინობს და მარცვალ-მარცვალ კრეფ ლურჯ იმედებს,
ნაღვლობ და გინდა, ვერვინ შეგატყოს, ხატავ და ძერწავ ზღაპრულ ქიმერებს,

რადგან შენს ირგვლივ, ტანჯვის მღვიმეში, შენ გარდა კიდევ არის მრავალი,

მიტომ სიმშვიდის ნიღაბს იკეთებ, ცდილობ, მოძებნო გზები სავალი,

რომ არ გამრავლდეს სასოწარკვეთა, ფერად ოცნებებს სიტყვით გადაშლი

ფარშევანგივით, კუდის ნაფლეთსაც, იცი, დარჩება ფერი ათასი,

და გაზაფხულზე, როცა ყვავილნი აყვავდებიან სადმე ჩეროში,

ფრთებს გაისწორებ ქარებში დაჭრილს და იჭიკჭიკებ შენთვის გემოზე.

Wednesday, February 20, 2019

ზღვაზე ტივტივებს

ანდატრის ბეწვში გახვეულებს ალღო გვღალატობს,
სული ნათელი ვეღარ აღწევს სნეულ სხეულში,
ქვრივ-ობლის ცრემლი ჩვენს დაღარულ მიწას დაალტობს,
ზღვაზე ტივტივებს გაძარცვული ნავი ეული.

დეპეშა (მოთხრობა)

,,დეპეშა"

სანდომიანი მამაკაცი სანაპირო ქუჩას მიუყვებოდა, მდინარე რატომღაც აზვირთებულიყო, ჩქარობდა, თითქოს სადღაც აგვიანდებოდა, ადგილ-ადგილ წელში წყდებოდა, შეისვენებდა, მერე ისევ აგრძელებდა ლტოლვას. - საით მიეჩქარება?! - ხმადაბლა წარმოთქვა ნუგზარმა, - მაგასაც სახლში ვინმე არ ელოდებოდეს, ჩაენთქმევა რომელიმე ტბაში ან ზღვაში და ეგ არის, - დაამატა ჩურჩულით და ნაღვლიანად ახედა ზეცას. ნუგზარს კი პატარები ელოდებოდნენ სახლში, - მეუღლე სულ ცოტა ხნის წინ გარდაეცვალა. უსამართლობის მსხვერპლად მიაჩნდა თავი, ღმერთს საყვედურობდა, მე რატომ არ წამიყვანე ლიას ნაცვლადო. მოეჩვენა, ლია იქვე, სულ ახლოს მოაბიჯებდა მასთან ერთად, ისიც მდინარეს გასცქეროდა, რაღაცას ღიღინებდა, კაცი გაკვირვებული უყურებდა გვერდზე მიმავალ ცოლს, ბრაზობდა, თავის თავს საყვედურობდა, რა გააწყალე კაცო გული, რით ვეღარ დაივიწყე ეს ქალი, საღად შეხედე ამ ცხოვრებას, ეგრე შეიძლება გაგიჟდე კიდეცო. სახლამდე მისდია ლიამ, მერე გაუჩინარდა. ასე, ყოველ საღამოს სანაპიროსთან გამოჩნდებოდა ხოლმე და სახლამდე აცილებდა ქმარს, თითქოს ისიც ვერ ელეოდა. ნუგზარი სახლში შესულიც თვალებით ეძებდა, თვალებს აცეცებდა, კუთხე-კუნჭულს ათვალიერებდა, ის კია არადა სერიოზულად ფიქრობდა, იქნებ ბავშვებზე მაინც მომეხმაროსო, მაგრამ ლია სახლში არასოდეს ჩნდებოდა, თუმცა მისი სურნელი კარგა ხანია სახლიდან აღარ გადიოდა, იქ დაესადგურებინა, თითქოს ეს-ესაა ახლა გაფოფინდა გარეთ მორთულ-მოკაზმულიო. ბავშვებს დედის ხელი აკლიათ, მაგრამ რა ექნა? სხვა ქალი სახლში როგორ შემოიყვანოს, ეგ ხომ ცოლის ღალატი იქნება. არადა ნათესავების ჩიჩინმა გული შეუწუხა: - ნუგზარ, ცოლი მოიყვანე, პატარებს შენ ვერ მოუვლი, დაგეჩაგრებიანო, - მასაც უნდა, მაგრამ გული რომ არ უშვებს. იმ დღესაც გვერდზე მომავალ ლიას უთხრა, - ქალო, თავს რომ არ მანებებ, გამიშვი, ცოლი მოვიყვანო, პატარებს დედა სჭირდებათ, თუ გინდა ცოლი შენ შემირჩიეო, - უცნაურად შეხედა ლიამ, თავი დაუქნია კიდეც, - ყოველ შემთხვევაში, კაცს ასე მოეჩვენა. ისევ მიაცილა სახლამდე ცოლმა. შევიდა სახლში, დერეფანში შესულს, არავინ შეეგება, გაუკვირდა, სწრაფი ნაბიჯით მიაშურა ბავშვების ოთახს, შეიხედა. გაშეშდა, ოთახის შუაგულში ლია იჯდა, სწორედაც ლია, კარგად დააკვირდა, მიხვდა, ის არ იყო, ძალიან კი ჰგავდა. ბავშვები გარს შემოხვეოდნენ, ეტიტინებოდნენ, ერთმანეთს ასწრებდნენ ლაპარაკს, მამაკაცის დანახვაზე ქალი სკამიდან ადგა, ჯერ შორიდან გაუღიმა, მერე დაბნეულთან ახლოს მივიდა, ელინა მქვიაო, გაეცნო, ხელი ჩამოართვა. შორიდან ჩამოვედიო, უხსნიდა, ლიას ბავშვობის მეგობარი ვარ, ერთი წლის წინ გამოუგზავნია დეპეშა ჩემთან, მოვუწვევივარ, ფოსტაში დაკარგულა და მხოლოდ ერთი კვირის წინ მივიღე, დღეს ჩამოვედი, ბავშვებმა მითხრეს, ლია გარდაიცვალაო. აგრძელებდა ლაპარაკს ახალგაზრა ქალი, თან ცრემლიან თვალებს იწმენდდა. კაცს არაფერი აღარ ესმოდა. ბავშვები ელინას დედასავით შეჰფოფინებდნენ, მაგრად ჩაეჭიდებინათ მისთვის პატარა ხელები, ლიას სახემ იქვე ფარდების უკან გაიელვა, ნუგზარს თვალი ჩაუკრა და გაქრა... მას მერე აღარც უნახავს.

მაია დიაკონიძე

20.02.2019წელი

ამ დღეს

3 წლის წინ

Maia Diakonidze

11 აპრილი, 2022

გაზიარებულია აუდიტორიასთან „თქვენი მეგობრები“

შენი თვალები მიწვევდა ზეცას,

ლურჯ ზღვას გაჰქონდა მათში კამკამი

და მიზიდავდა მე ყველა ერთად,

ზღვაც, ზეცაც, თეთრი იასამანიც.

მაია დიაკონიძე

11.04.2022წელი

მახსოვს ერთხელ მამამ დედას თეთრი იასამნების თაიგული მოუტანა, თანამშრომელმა სოფლიდან ჩამოგვიტანა და ყველას დაგვირიგაო. არასოდეს დამავიწყდება დედას გაბრწყინებული სახე, მამასგან ყვავილებით არ იყო გათამამებული, თუმცა სუნამოებს, ღია ბარათებს, წიგნებს კი ხშირად ჩუქნიდა. არ გამოგლეოდეთ, ქალბატონებო,პატარებო და დიდებო, ყვავილების სიყვარული, მათი სილამაზის აღქმის გრძნობა, იხარეთ, იბედნიერეთ!