მე, შორენა, გავცქეროდი მოოქროსფრო ყანას,
უფალს შიგნით ყაყაჩოთა ჯარი ჩაეხატა,
შენ კი, უტას, ცადამგებელს ,,სვეტიცხოვლის" ტაძრის,
სიყვარულზე უარისმთქმელს, გადაგედო თავი.
ანათებდა ოქროს დილა, იღვრებოდა სხივი,
თავზე გედგა დიადემა, ტუჩს გიპობდა ღიმი,
გაეჩქარე, უფალს შეხვდი, იქ დაგიდგეს ტახტი,
უკვდავების წყალს, ჯერ ბავშვი, რძესთან ერთად სვამდი.
მე კი, როგორც ანგელოზმა, გამოვისხი ფრთები,
სიყვარულის უარმყოფელს, იქ უფალთან შეგხვდი,
ეამბორა საქართველო შენს მოკვეთილ მარჯვენს,
და ავიდა ,,სვეტიცხოვლის" ზედიდება ცამდე.
No comments:
Post a Comment