დუმილში ვატევ...

 დუმილში ვატევ...

დუმილში ვატევ ყველა ჩემს სიტყვას,

ხმამაღალ ნათქვამს ან რა ფასი აქვს,

ჩამოცვენილა ათასი ტყვია,

ვით მიმიკები ქვის ანფასიდან.

ეს შემოდგომა ისე მამწუხრებს,

ვით გადაფრენა წეროებისა,

თითქოსდა მიჭერს ვიღაც მარწუხებს

და შედეგს ვიმკი შეცდომებისას.

უცხო ლანდშაფტი ცოტას მამძიმებს,

ცას სწყდება ცრემლი, როგორც მძივები,

არტერია მკლავს ჩემი საძილე,

წიგნადაც უკვე, არ ვიკითხები.

თუ მაინც გინდა რომ მომისმინო,

კვლავ დაინახო თვალში ჭინკები,

ჩემს ძარღვში სისხლად უნდა იდინო,

ვით თიხის სურა, კვლავ შევიკვრები.

მაია დიაკონიძე

31.08.2024 წელი