ანგელოზო!
მოდიოდი დაღვრემილი,
ჩამოყრილი გქონდა ფრთები,
სადღა გაქრა ეგ ღიმილი,
მოგზავნილო დიდი ღმერთის.
ხარდნით ვინღა დაწნას ღობე,
გაუმაგროს ვენახს ძირი,
რომ უყურებ დაცლილ სოფელს,
ცრემლად გვადენ ყველას ტკივილს.
დაორთქლილა ეს სამყარო
და ჩამოდის წვიმის ცრემლად,
რითი გინდა გა გვახარო, -
შენც სამოსი წვიმის გეცვა.
მაია დიაკონიძე
23.09.2024
No comments:
Post a Comment