ჟორჟ სანდი ხარ თუ დე ლაროშფუკო,

გთხოვ, მეგობარო, არ გამებუტო,

თუ მირჩევნია შენს თავს ილია,

ახალგაზრდობის დღე გავლილია.

ახლა ვუსმინო მინდა აკაკის,

შევწყვიტო უნდა ცრუ მასკარადი,

ვაჟა და შოთა ისე დიდია,

მთელი სამყაროს მეხამრიდია.

 მთვარე თეთრი გზად მომყვება,

არ მაცილებს დიდრონ თვალებს,

თანაც დიდ ამბავს მიყვება,

უყვარდაო გალას ღამე.

მეც მინდა რომ დავინახო,

მთვარის შუქზე კაცი ქუდით,

სუფრას გავშლი საინახოდ...

ღამე გვადგას თავზე  ქურდი..

ვხედავ, აგერ ჩამომჯდარა,

მთვარის ბადრო თეფშად უდგას,

და მომესმის მე მუდარა:

- საქართველო იყოს მუდამ!

დამიძახა: - ბიძიკოო,

მიწა თქვენთვის ალალია,

და ოდითგან ეს იყოო, -

სიტყვა გულის წამალია.

გამელია მე ის ღამე 

მოვარდისფრო ზმანებებში,

არ შესრულდეს ქვეყნად საქმე,

რაც უფლისგან არ ეგების.

სიტყვას ისე რა ფასი აქვს

 სიტყვა

სიტყვას ისე რა ფასი აქვს,

როგორც სანთელს, თუ არ განთებს,

კარგი სიტყვა სანათია,

შავ ღამესაც გაგინათებს.

დაე, სიტყვა იყოს ლოცვა,

ნუ იქნება სამდურავი,

გაფრინდება ცაში როცა

ცისკრის ფერთა ანტურაჟით.

მაია დიაკონიძე

17.06.2024 წელი

მინიმები

*** 

ჯიხვს ვეძებდი, არსად შემხვდა,

ჯიხვი, კლდესთან მორკინალი,

როცა შემხვდა, გვიან იყო,

ვეღარ ვიყავ მორბენალი.

მაია დიაკონიძე

17.06.2024 წელი

***

თუ არ ენდე, არ მოგენდო,

მაშინ რაა სიტყვის ფასი,

თუ კი მხოლოდ მასხრობ, ცეტობ,

მაშ ცხოვრების მითხარ არსი.

მაია დიაკონიძე

17.06.2024 წელი

დღეიდან...

დღეიდან...

დღეიდან ჩემს გულს ვხურავ და ვკეტავ,

ან რა ყოფილა ერთი ავტორი?!

რამდენი ხანი გავუძლებ ნეტავ,

არ მოვისმინო ლუი ამსტრონგი.

აღარ ვიკითხო ჟორჟ სანდი, კაფკა,

ჩამოვიშორო ყველა საცდური,

მივხედო მიწას, ყანას და სამკალს,

დავწურო ღვინო - ალადასტური.

რით ნაკლებია ,,შენ ხარ ვენახი",

ანდა ,,ნადური", ანდა ,,მთიბლური",

ჩემი წინაპრის - დიდ მეინახის,

მსურს მოვისმინო ჰანგი ციური.

მაია დიაკონიძე

17.06.2024 წელი

შენ, სევდისფერო ლეგა ღრუბელო!

შენ, სევდისფერო ლეგა ღრუბელო!

შენ, სევდისფერო ლეგა ღრუბელო,

რად არ ჩამივლი გვერდით,

თითქოს ცხენი ხარ მთაში უბელო,

ნისლებს მიარღვევ მკერდით.

ხან დამაწვიმებ, ცრემლებს დამადენ,

ხან კი ღიმილით მავსებ,

მინდა ვეძებდე წვეთში ამარტებს,

პატარა ბავშვსა ვგავდე.

სულში ნოტიო წვება ამინდი,

მერე დადგება გვალვა,

ჩემი სურვილი ყველა ცად მიდის,

ვით ტანაყრილი ალვა.

შენ სევდისფერო ლეგა ღრუბელო,

რად არ ჩამივლი გვერდით,

თითქოს ცხენი ხარ მთაში უბელო,

ნისლებს მიარღვევ მკერდით.

მაია დიაკონიძე

17.06.2024 წელი

მინიმა

 ვლოცულობდი, პირჯვარს ვწერდი,

გაიგზავნა ცაში ,,ამინ",

ზოგიერთი დამარცხება,

ზოგჯერ გამარჯვება არის.

მაია დიაკონიძე

19.06.2024 წელი

კატებზე

 კატებზე მოგიყვებით:

ჩვენს სადარბაზოში რამდენიმე კატა ცხოვრობს, ერთი წითური, რომელიც 12 წელზე მეტისაა, ქუჩაშიც გადიოდა, მოჩხუბარი და მებრძოლი, ახლა ცოტა ავადმყოფობს, ამიტომ ჩემს სართულზე ყუთში იჯდა მუდმივად, აქ დაცხოვრდა. წამოეწია ახალგაზრდა თაობა, შარშან კიდევ გაჩნდნენ კნუტები, შავმა ქუჩის კატამ მაინცდამაინც ჩვენი სადარბაზო აირჩია შთამომავლობის გასამრავლებლად, მონაგარი დაგვიტოვა, ერთი ჭრელი დედალი და ერთი შავი მამალი კატა. ეს სამი კატა აქამდე მშვიდობიანად თანაცხოვრობდა, მაგრამ ამ ჭრელმა დედალმა კატამ ახლახანს სამი კნუტი მოგვიყვანა. იმ ორ მამალ კატას სულ ბდღვირი ადინა, არცერთს აღარ უშვებს ჩვენს სართულზე. საოცარია დედის ინსტიქტი, ფიქრობს, მის კნუტებს ვინმემ რამე არ დაუშავოს.

თვითონ ეს დედა კატა ერთი წლისაც არ არის, მაგრამ შესანიშნავი დედა გამოდგა. საინტერესოა, რომ სანამ საჭმელს დაუდებ, ხელზე გეფერება, მადლიერებას გამოხატავს. თვითონაც მოფერებას ითხოვს. ყველა სულიერს სჭირდება მოფერება და თბილი სიტყვა.

მოვეფეროთ ერთმანეთს, გვიყვარდეს ერთმანეთი, გავუფრთხილდეთ ერთმანეთს!

ესაა ჩემი ლოზუნგი.

ტკივილი

ტკივილი

ტკივილი ზოგჯერ უბრალოდ მოდის

და გრიგალივით გაგაკრავს კედელს,

დაუკაკუნებს ქვასავით როდინს,

ფეთქავს პულსივით და გაცლის ვენებს.

ტკივილის თუნდაც ერთი ნამცეცი

ზღვასა ჰგავს, სულში მთრთოლავს და მბორგავს

და თუ ვიქნებით ქვეყნად არცერთი,

ყვავილით კუბოს მაშ ვინღა მორთავს.

მაია დიაკონიძე

19.06. 2024 წელი

არავის ვეძებ!

არავის ვეძებ?!

არავის ვეძებ, ამიტომაც

ვპოულობ ვერვის,

სიხარულისთვის ზოგჯერ მყოფნის

ცეცხლზე ჩახანა,

მაგრამ რა ვუთხრა ან აწმყოს და

ან კიდევ მერმისს,

არ დაელია ამ ქვეყანას

ალხან-ჩალხანა.

ზოგი მწვადს იწვავს, ზოგი ქათამს

და ზოგსაც პურის

ნატეხი იქნებ ენატრება,

დახლიდან მიაქვს,

გარედან მესმის მგლის ყმუილი,

კივილი ტურის,

ოქროს ყანები გავატანეთ

ქარსა და ნიავს.

არავის ვეძებ, ამიტომაც

ვპოულობ ვერვის,

თუმცა ვკრეფ ისევ ცოლიკაურს,

ციცქას, მანავსაც,

მაგრამ რა ვუყო ან აწმყოს და

ან კიდევ მერმისს,

თუკი ამ გულში იმედების

ცეცხლი ჩანავლდა..

მაია დიაკონიძე

20.06/2024 წელი

მინიმა

 განა სურვილი შეიძლება აგვიხდეს ყველა?!

ზოგჯერ რომ ახდეს, ხასიათზეც თუკი არა ვართ,

როცა გარშემო უკუნია, ცივა და ბნელა,

მოუწყენია ჩაჩქანიან რაინდ არაგვსაც.

მაია დიაკონიძე

20.06.2024 წელი

სალაღობო (ფშაურ კილოზე), ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი, მაია დიაკონიძის კომენტარით

 ბატონი ელგუჯა ციგროშვილის ლექსს წარმოგიდგენთ კომენტარით:

სალაღობო

(ფშაურ კილოზე)

სალონიკი ზღვის პირზეა,

აქ სხვა კადრი ატკბობს თვალებს...

ზღვის ტალღებშიც კი ვპოულობთ,

სალექსებელ კოხტა ქალებს.

ერთმანეთზე ულამაზესთ: -

ტანით, ფეხით, სახით, თმებით;

ოდისევსსაც ხომ ატკბობდნენ

სირინოზნი, – თავის ხმებით.

ჩრდილის ნაცვლად მათზე ვფიქრობთ,

თუმც სიცხეა გაგანია...

სამოთხიდან დღევანდლამდის

ქალი, — ტრფობის საგანია!

ელგუჯა ციგროშვილი

ქ. თესალონიკი

20. 06. 2024 წელი

კომენტარი:

რა ჯობია ქართველ ქალას,

ზღვისპირეთი აქაც არის,

აქ შეიგრძნობ ღვთიურ ძალას,

დაგაძინებს რაღა ღამით.

ზევითაც მზე, ქვევითაც მზე,

ჩრდილი უნდა ძებნო ჭალის,

ვერავინ სჯობს ჩვენს პირიმზეს,

ტურფაც ნახე ორთაჭალის.

მაია დიაკონიძე

20.06.2024 წელი

ყველა რეაქცია:

28Sofio Chelidze, Eka Gigauri და 26 სხვა პიროვნება

დარიგება

 დარიგება

კიტრიაო თავის ქება,

კიტრს შაურის რომ აქვს ფასი,

სადაც არ გაქვს დაფასება,

ადექი და თვითონ წადი.

თუ არ მოსწონთ, ხედავ, შენი,

არც პროფილი, არც ანფასი,

ტყუილია დაძალება,

დროზე შეწყდეს გიჯობს ფარსი.

მაია დიაკონიძე

21.06.2024 წელი

ამირან გოდერძიშვილი

ძვირფასი დარიგებაა,

მისაღები, სასარგებლო,

მაგრამ როცა გვჭირდება, სწორედ მაშინ გვავიწყდება...

მადლობა ამ ლამაზი დარიგებისთვის, ქალბატონო მაია!

გონიერსა მწვრთნელი უყვარსო——- ბრძანა შოთამ!!!

ვგონებ

ვგონებ

ზოგჯერ, ვგონებ, გამიმართლა,

ზოგჯერ გამიმართლა, არც კი,

გულში სანთელი რომ მენთო,

მაშინ განვიცადე მარცხი,

ვით მედეას, ბედს რომ ენდო,

შეელია ოქროს საწმისს,

ამერია გზები ერთობ

და დამსხვრეულ ვარცლთან დავრჩი...

მაინც არ გემდური, ღმერთო,

ყველა ვუბრუნდებით საწყისს.

მაია დიაკონიძე

21.06.2024 წელი

ვითომ სახუმარო

ვითომ სახუმარო

ხან ცხოვრებას ვიჭერდი და

ხან ცხოვრება მიჭერდა,

სულ ველოდი ერთიანი

საქართველოს დიდებას,

აღარ გამოიდარა და

აღარ გაიაპრილა,

ეს სიბერე დამრჩა დარდად,

ვეღარ ვზიდავ აღვირსაც.

არც ცისფერი მერანია,

აღარც ია-ვარდები,

მოგვიმრავლდა ძერანი და

მოგვიმრავლდა ქაჯები.

მაია დიაკონიძე

21.06.2024 წელი

ალმანახი

 ალმანახი

გამკრა, გამქირდა ქარმა,

რას წერო, რასა ჯღაპნი,

მე კი ქართული ლექსის

წინ მიდევს ალმანახი.

აბა, როგორ არ ვწერო

და არ გამოვთქვა აზრი,

როცა ქართული ლექსის

წინ მიდევს ალმანახი.

მაია დიაკონიძე

22.06.2024 წელი

მინიმა

 მცოცავი ქანივით სულ დაბლა ვეშვები,

არ მინდა აღმოვჩნდე პირღია უფსკრულში,

მთვარიან ღამესაც გაზრდია ეშვები,

არ მოდის არავინ როდესაც სულს უჭირს.

ზოგი გვახსოვს ყოველ წუთას

ზოგი გვახსოვს ყოველ წუთას,

ზოგი ფიქრშიც აღარ დარჩა,

აწყვეტილს ჰგავს ზოგჯერ მუსტანგს,

მონატრება - ჭრელი ფარჩა.

ვერ წაიღო დრომ და ჟამმა,

კრთომა ციცინათელების,

ვერც იმ შემოდგომის ქარმა,

რომ გვებრძოდა გახელებით.

ჩემს სულშიაც ისევ ბჟუტავს 

მცირე ალი იმედების,

მუდამ ჩემზე თუ არ ფიქრობ,

მაშინ რად მეიმედები.

მინიმა

სიყვარულის თუ ვერ იგრძენ ანდამატი,

თუკი მხოლოდ  უგერგილო თქმა გხვდა ყურში,

თუ კი გავხდი ამ ცხოვრების დანამატი,

არც ამ ტრფობას არ ჩავაგდებ  აინუნში.

იმედი

 იმედი

მივდევ იმედს ბადით ხელში,

რომ მგონია, დავიჭირე,

სულ ჭრელ-ჭრელი პეპლებივით,

უცებ ისევ გამიფრინდნენ.

ერთ წუთში ვარ ბედნიერი,

მერე ისევ წვიმა მოდის,

ვერ ვუპოვე ჩემს მდინარეს,

ვერც ფონი, ვერც კალაპოტი.

ამიტომაც უცაბედად

ისე მალე გავიწირე,

ვერ ვივარგე კვეს- აბედად,

ვერ დავტოვე განძი მცირე.

მაია დიაკონიძე

23.06.2024

პოეტს და მხატვარს მაია დიაკონიძეს, ავტ. ზაზა ფელიშვილი

 პოეტს და მხატვარს მაია დიაკონიძეს:

საწყალად დავიზუზები,

მასესხე ცოტა მუზები,

მე რამდენ პოეტსაცა გცნობთ,

თქვენს საქმეში ხართ ტუზები...

ერთი ასეთი შენა ხარ,

შენით შვენს თბილისქუჩები,

შენს ლექსის ცვარით პირს იბანს,

წითელი ვარდის ფურცლები...

სიკეთე-სიყვარულია,

შენს ლექსში თემად უცვლელი,

ლამაზი ქალბატონი ხარ,

ულამაზობის უგები,

რაც რამ რეგრესი ბობოქრობს,

მათ მართალ ლექსებს უღერი,

შენ გაგიმარჯოს მაია,

წაღმართობას რომ უმღერი!!!

შენ არაგვივით მოჰყეფდი! ამირან გოდერძიშვილის კომენტარით

შენ არაგვივით მოჰყეფდი!

შენ არაგვივით მოჰყეფდი,

მე მტკვარსა ვგავდი ფიქრიანს

და მხოლოდ სვეტიცხოველთან

ერთად ყოფნობამ გვიწია.

შევერთდით გულაჩვილებით,

შენ - ონისე, მე - ძიძია,

თავსაც კი მოგაშვილებდი,

ოღონდ არ გეთქვა: - სხვისია.

ოღონდ სულ შენთან მეთია,

გვხუროდა ცა ვარსკვლავების,

მაგრამ ცხოვრება მეტია,

ვიდრე მოხვევნა მკლავების.

მაია დიაკონიძე

23.06.2024 წელი

ამირან გოდერძიშვილი

,, მას მერე ვერვინ წამართვას,

ვინც ამ მკლავების ტყვე არის”

მგონი— ტარიელ ხარხელაურისაა!!!

,,მაგრამ ცხოვრება მეტია,

ვიდრე მოხვევნა მკლავების”—- ეს ცხოვრებისეული სიბრძნეა და გასათვალისწინებელია!!! ანუ,

ა ფ ო რ ი ზ მ ი ა !!!

მადლობა ქალბატონ მაიას!!!

წვიმა

 წვიმა

როიალზე ცეკვავს წვიმა,

იქ ათენებს წყვდიად ღამეს,

იცის, მისი წკაპა-წკუპი

ამ ალალ გულს დამიამებს.

მაგრამ რად დგას ფანჯარასთან

ეს ლამაზი როიალი,

ნუთუ ვინმემ მოიტანა,

რომ შევავლო წუთით თვალი...

და წვიმს ისე გამალებით,

რომ მესმოდეს გულისფეთქვა,

ალბათ, უცნობს სიყვარულზე,

რაც უნდოდა ჩემთვის ეთქვა.

მაია დიაკონიძე

23.06.2024 წელი

ქალი, სურათის კომენტარად

,,აფროდიტას მარგალიტი", მხ. ჰერბერტ ჯეიმს დრეიპერის სურათის კომენტარად

ქალი

ბევრი თქმულა ლამაზ ქალზე,

ბევრიც კიდევ ითქმება,

ის - სამყაროს დიადემა,

ის - სამყაროს დიდება.

ქალი ყველა ლამაზია,

ყველა ქალი ქალია,

თუ ეფერე, ადედოფლე,

ყველა დედოფალია.

ქალი მარგალიტით ხელში,

ვით არ არის ქალღმერთი,

ყველა ქალი აფროდიტა,

ყველა კვესის აბედი.

ფიქალია მისი ტანი,

მარმარილოს ვარდია,

სურვილების კიდობანი,

ცის ანგელოზს ადრიან.

ზღვის ტალღებში დაიბადა,

აღმოცენდა ქაფიდან

და იმისი სილამაზის

გადმოგვსხმოდეს წყალი და...

მაია დიაკონიძე

22.06.2024 წელი

მინიმა

 ნეტავ, ისეთი ციხე ამაშენებინა, ნეტავ, ისეთი სიმღერა მათქმევინა,

არც მკვდრებს სწყენოდეთ,
არც ცოცხლებს.

როცა...

 როცა ღონივრად დაბერავს ქარი

და უკანასკნელ ფოთოლს წამაცლის,

ხომ დავფიქრდები სულ ერთი წამით, -

რა იყო აზრი ქვეყნად ჟამთასვლის.

თუ კი ვერ დარგე ორიოდე ხე,

საჩრდილობელად ღვთისნიერ კაცთა,

ვერ მოუსმინე მზიან სონეტებს,

გულთა ციალი ერთმანეთს ასცდა.

თუ არ შეერწყე მშობლიურ მიწას,

როგორც ბალახი, მისი ნაწილი,

თუ  სხვის გასაჭირს დაუხვდი ცივად,

ვეღარ გამოზარდე მართვე არწივის.

რაღა იქნება შენი ცხოვრება, -

ვალმოუხდელი კაცის ყიალი,

არ გეღირსება ღვთისგან ცხონება,

სასუფეველი სხივმადლიანი.

 ვისაც ვწამდი და ვუყვარდი,

ამოიკერეს პირი,

თითქოს იმათზე ვზრუნავდი,

უთქმელობაში ვცდიდი,

ახლა შაშვების სტვენაში

ჯღერს სიყვარულის ფიცი.

განა ყველა ვინც აქ მოდის,

უდარდელად მიდის,

თან მიჰყვებათ დიდი დარდი

ცოლის, ძმის თუ შვილის,

ზოგს სამშობლო რომ ერჩივნა

ყველაფერს და  თავსო,

იმის მეტი საფიცარი

სულ რომ არა ჰყავსო,

აქა რჩება, ამ მიწაზე,

ფესვს იდგამს ვით  მუხა,

სული კიდევ მტრის ჯინაზე,

დაბრუნდება უკან.

მჯეროდეს!

ფეხებქვეშ მეშლება მიწა დანაღმული, 

გადადგამ ნაბიჯს და ვაი, თუ აფეთქდე,

აღარ მასვენებენ ლანდი ღამეულნი,

იქნება, გათენდეს.

შეისხას ამ ცამაც ფარჩების სამოსი,

ოღონდ, არ ელოდეს ვარსკვლავებს გაქრობა,

მჯეროდეს ლექსების ყოველი ასოსი,

რომელსაც გამოვთქვამ.

კაფია, სახუმარო

ცაო, რაზედ მოქუფრულხარ, 

რაზედ კვესავ, მიბრაზდები,

იქნებ, ჯერ პატარასავით,

მეც არ ვიცი წილადები,

ვერც კაფიას დავაკვესებ,

არ ვარ გენით ფშაველიო,

თუმცა ბევრი უმკლავდება 

მათებრი არ დაგველიოს.

თავი მე ვერ მოგაწონე,

ვერც სიტყვათქმით, სიტყვა-ბმულით,

დამიდია საპირწონედ

ჩემი თბილი სუფთა გული.

,

სახუმარო

დაუდია ევას აღთმქა,

სიყვარული არა კვდებაო,

მაგრამ ახლა დრო მოვიდა,

ეს გრძნობა რა ყოფილაო,

ესალმება ქმარს შორიდან,

ახლა უკვე ყოფილსაო..

ისე სიტყვას რა ფასი აქვს

თითქოს ციდან ჩამოვრეკე

ვარსკვლავების დიდი გროვა,

შენს თვალებში რომ დამენთო,

სიტყვათქმათა დავდგი გორა.

სიტყვას ისე რა ფასი აქვს,

როგორც სანთელს, თუ არ განთებს,

კარგი სიტყვა სანათია,

შავ ღამესაც გაგინათებს.

დაე, სიტყვა იყოს ლოცვა,

ნუ იქნება სამდურავი,

გაფრინდება ცაში როცა

ცისკრის ფერთა ანტურაჟით.

მინიმა

შენ მეუბნები, სისუსტეზე 

არაფერი თქვა,

და იქნებ, ჩემი სიყვარულიც 

არის სისუსტე,

და სწორედ ამ ჩემს დიდ სისუსტეს 

და სიტყვას მართალს,

ღმერთი მაღალი შეისმენს და 

ზეცად მიკურთხებს.

 შენი სახე აღარ მეცნო,

 და ალბათ შენც ვერ მიცანი,

ორივეს რა ბედი გვერგო,

შვილებს ერთი მიწისანი,

აქა ვხვდებით ჩვენ ერთმანეთს,

შევეთვისეთ უცხო მიწას,

დავემსგავსეთ ჩვენ გერმანელთ,

იერი გვაქვს უკვე სხვისა.

მაგრამ გული ისე ფეთქავს,

ერიტმება თითქოს უფალს,

გულისცემით გიცან, ძმაო,

ქართველობა შენს გულს უთქვამს.

ყველაფერი იყიდება

***

ყველაფერი იყიდება,

სული, გული, მიწა, წყალი,

ჩამოიხსნა ცის კიდიდან,

ვარსკვლავები - ზეცის თვალი.

მეგონა, რომ ბევრი ესხა,

აღარ დამხვდა ერთი ცალიც.

მაია დიაკონიძე

15.06.2024 წელი

 მე თქვენ მიყვარდით (ა.ს.პუშკინი), თარგმანი მაია დიაკონიძის

მე თქვენ მიყვარდით... ეს სიყვარული

ჩემს გულში ისევ უმწეოდ ღვივის,

მის გახსენებას ვერ დაგაძალებთ,

ვერ მოგაყენებთ დარდსა და ტკივილს...

მიყვარდით მხდალის სასოწარკვეთით,

უიმედობით, ეჭვით ვიტანჯე,

მიყვარდით ისე გულწრფელად, ნაზად,

ღმერთს შევთხოვ, სხვასაც ასე უყვარდეთ...

თარგმანი მაია დიაკონიძის

Я вас любил: любовь ещё, быть может… автор Александр Сергеевич Пушкин (1799—1837)

Я вас любил: любовь еще, быть может В душе моей угасла не совсем; Но пусть она вас больше не тревожит; Я не хочу печалить вас ничем. Я вас любил безмолвно, безнадежно, То робостью, то ревностью томим; Я вас любил так искренно, так нежно, Как дай вам бог любимой быть другим.

ყველა რეაქც