არ შემიძლია კი განა?!
ლანდებს რა დალევთ მდუმარეთ,
ჩნდებიან, გარს მეხვევიან,
საქართველოს თუ უწამლე,
თვალებით მეკითხებიან.
მე კი ვზივარ და ვტირივარ,
მიწას მიჰყვება ნაკადი,
დედაბერისა არ იყოს,
მოვიკუნტე და გავთავდი.
პასუხიც ვერ გამიცია,
თვალებში როგორ ვუმზირო,
შენ რაღად დაპატარავდი,
სამშობლოვ, ან თუ იცი რო?!
ვის ვუთხრა, შვილი გღალატობს,
ვის ვუთხრა, ისევ შვილი გმტრობს,
ცრემლის არ მწყდება ნაკადი,
ამიტომა და იმიტომ...
არ შემიძლია კი განა,
შენზე დავწერო ლექსები,
მაგრამ გიხსენებ და თვალში
სიმწრის ცრემლებად მევსები.
მაია დიაკონიძე
5.11.2024 წელი
No comments:
Post a Comment